#278 Groen als gras

De oud-baccalaureus keek op zijn horloge. Hij nam een laatste slok koffie. Stond op uit zijn stoel met de intentie een rondje door de vertrekhal te lopen. Zijn ledematen hadden beweging nodig. Een behoefte die momenteel werd onderbroken door het geluid van zijn mobiele telefoon. Een onbekende beller.

Nee, anonieme nummers nam hij nooit op. Daar had hij een voicemail voor. Als het belangrijk was dan liet de vreemdeling heus wel een boodschap achter. Zo deed hij dat met alles. De dingen zichzelf laten regelen. Als factotum geen onnodige dingen doen. Privé, noch zakelijk. Waarom leven complex maken als het simpel kan?

Nu hij zijn handen weer vrij had stond hij op en begon te lopen. Rustig aan. Want stijfheid dwong hem daartoe. Na het eerste rondje kon hij versnellen. Tijdelijk. Dit tempo bleef experimenteel. Met ‘vallen en opstaan’. Ooit zou het verbeteren. Dat was de belofte, echter, in algemeenheden geloofde hij niet. Het gras is groener…

Alles wat je in het verleden hebt gedaan is voorbij. Dat heeft zodoende vandaag geen betekenis meer. Toch is er voortdurend sprake van een identiteitsvraag. Mijn naam is ‘iemand’. Wel zo duidelijk. Geschiedenis bestaat uit feiten. Uit lotgevallen en levensverhalen. Of er toekomst in zit is de vraag – zelfs voor mij geen weet.

Iedereen ‘uitgediend’. Emeritus of emerita. In ruste. Afhankelijk van het aanwezig zijn van een pensioengerechtigde leeftijd, eventueel met emolumenten. Heden ten dage een kwestie van actiebereidheid tot op steeds hogere leeftijd. Zolang het kan. Of niet anders kan. Sommige vacatures bestaan enkel als wolkenlucht.

De onbekende beller had een boodschap achtergelaten zo meldde een piepje. De pensionado luisterde even later het bericht af. Hij herkende de waarschuwing van zijn bank. Een vrouwenstem zei: ‘pap ik sta zonder benzine op de snelweg zonder portemonnaie. Kun je geld overmaken?’ Hij had geen kinderen, blokkeren die griet!

Green as grass

The former baccalaureate looked at his watch. He took a last sip of coffee. Got up from his chair with the intention of walking around the departure hall. His limbs needed exercise. A need that was currently interrupted by the sound of his cell phone. An unknown caller.

No, he never answered anonymous numbers. He had a voicemail for that. If it was important, the stranger would leave a message. That’s how he did it with everything. Let things take care of themselves. Don’t do unnecessary things. Neither private nor business. Why make life complex when it can be simple?

No commitments. He stood up and started walking. Take it easy. Because stiffness forced him to do so. After the first lap he was able to accelerate. Temporary. This pace remained experimental. With ‘trial and error’. Someday it would improve. That was the promise, however, he did not believe in generalities. Grass is greener…

Everything you have done in the past is over. That no longer has any meaning today. Yet there is a constant question of identity. My name is ‘somebody’. So clear. History consists of facts. From adventures and life stories. Whether there is a future is a question – the answer not even known to me.

Everyone has ‘served their time’. Emeritus or emerita. At rest. Depending on the existence of a retirement age, possibly with emoluments. Nowadays it is more a matter of willingness to take action at an increasingly older age. As long as you can. Or there is no other way. Some vacancies only exist as clouds in the sky.

The unknown caller had left a message, a beep indicated. The retiree listened to the message a little later. He recognized the warning from his bank. A woman’s voice said: ‘Dad, I’m on the highway without gas and without a wallet. Can you transfer money?’ He didn’t have any kids, so block that chick!