#279 Een postbode belt aan

Familie. We zien elkaar op feesten en partijen. Tegenwoordig steeds vaker op begrafenissen. Al of niet met een livestream. Luisterend naar herinneringen, gedachten en ervaringen realiseer ik mij dat ik iets heb gemist. Dat de levens van anderen zich vooral buiten mijn blikveld afspelen. Andersom idem dito.

Familie is een ingewikkeld vlechtwerk. Het begint dichtbij. Je ouders. Hun ouders. Verderop in de stamboom overgrootouders en meer. Van vaders en moederszijde. Plus de aangetrouwde kant. Ooms, tantes, neven, nichten. Daar ligt zo’n zelfde verhaal op tafel. Trouwen. Kinderen. Kleinkinderen. Ad infinito. Of niet.

Mijn zwagers en schoonzussen zijn deels van een andere generatie. 10 jaar ouder dan ik. Al 20 jaar op weg in hun huwelijksleven voor ik iets kreeg met hun jongste zusje. Ik. Enig kind. Opgegroeid in de 70-er jaren. Andere insteek, met creatieve ambities. Andere mores. Noch adel, noch ambtenaar. Gedichten als wapenfeiten.

Nee, ik was geen prins op het witte paard. Er was ook geen Assepoester of prinses op de erwt. Als de dame in kwestie onafhankelijkheid predikt kun je niet halfweg de reis de bestemming wijzigen. Gedane keuzes nemen geen keer. Zijn achteraf toch de beste. Pakketovereenkomst: luisterend oor, zorgzaam, trouw tot in den dood.

Gelijkwaardigheid wil zeggen dat je samen op reis bent. Met wind in de zeilen. Tegenwind nemen en uithouden. Stormen bezingen, eerder dan bedwingen. Je laat elkaar niet in de steek als het er op aankomt. Liefde is loyaliteit. Zelfs als de ander eigen spelregels heeft. Geen oordelen koesteren – gelouterde vrijheid.

Voor je het weet is een leven voorbij. 10. 30. 50 jaar. De wind steekt op en gaat weer liggen. Ooit had ik deze brief verstuurd aan mezelf. Nu meer dan tien jaar geleden. Een postbode belt aan op knooppunten van een familiesysteem. Om een leven te kunnen bevatten, inniger vast te houden, moet je die knopen leren tellen.

Leven bestaat uit ritmes. Uit je maat en tempo vinden. Grootouders en ouders zijn de lijm tussen generaties. Als die wegvallen komen verbanden los te staan. Dan voel je minder waartoe je behoort. De zon en de sterren zijn van iedereen. Besef dat je alleen van jezelf bent. Iedereen heeft het recht zijn eigen pad te bepalen.

A postman rings

Family. We see each other at parties and celebrations. Nowadays increasingly at funerals. With or without a live stream. Listening to memories, thoughts and experiences I realize that I have missed something. The lives of others mainly take place outside my field of vision. Ditto other way round.

Family is a complicated weave. It starts nearby. Your parents. Grandparents and further down the family tree great-grandparents. From my father’s and mother’s side. The in-laws. Uncles, aunts, cousins. They have a similar story on the table. To marry. Children. Grandchildren. To infinity. Or not.

My brothers and sisters-in-law are from a different generation. 10 years older than me. Already 20 years into their married life before I got involved with their youngest sister. I. Only child. Grew up in the 70’s. Different approach with creative ambitions. Apart from old mores. Neither nobility nor official. Poems as feats of arms.

No, I was not a prince on a white horse. There was no Cinderella or Princess and the Pea either. If the lady in question preaches independence, you cannot change the destination halfway through the journey. Choices made don’t change. After all, they are the best. The Package Deal: a listening ear, caring, faithful unto death.

Equivalence. This means that you are traveling together. With wind in our sails. Take a headwind and hold out. Singing about storms, rather than conquering them. You don’t let each other down when it counts. Love is loyalty. Even if the other person has their own rules. Don’t harbor judgments. Well-purified freedom.

Before you know it, a life is over. 10. 30. 50 years. The wind rises and dies down. I once sent this letter to myself. More than ten years ago now. The postman rings the bell at nodes of a family system. In order to grasp a life, to hold it more intimately, you have to learn to count those knots.

Life consists of rhythms. Find your pace. Grandparents and parents are the glue between generations. When these disappear, connections become loose. Then you feel less of what you belong to. The sun and stars belong to everyone. You realize that you belong only to yourself. Everyone has the right to own their path.