De zee doet mensen beseffen dat er iets bestaat dat groter, duurzamer, ook oneindiger is dan wijzelf. Wandelen langs de strandrand voorbij de branding brengt mij in contact met een geluid dat afhankelijk is van deining, eb en vloed: ‘Golfgeklots‘. Krijgt de zee de hoofdrol via klank dan hoor je dat.
De golf breekt in ondiep water. Het breken van golven in de branding wordt bepaald door lengte, breedte en hoogtematen en door de kracht van de deining die er aan vooraf gaat. Uitzonderlijk natuurgeweld kun je ervaren als een Tsunami. Na de zondvloed zijn we er nog als alles meezit. Garanties daarop zijn echter schaars.
Vaak hebben we geen benul van de echte stand van zaken. Het grote plaatje zien is weggelegd voor de enkeling, de visionair of de ervaringsdeskundige. Ook ik ging er meer dan tien jaar geleden vanuit dat wat vanzelfsprekend leek voor altijd zo zou blijven. We zouden samen oud worden, dachten we. Dat idee bleek wensdenken.
En toch geloven we maar al te graag in het rustgevende geluid van de branding. In alles wat de onrust sust. Uiteindelijk is het overige afhankelijk van hoe je gebakken bent. Of er na een fatale aanzegging van rampspoed onmiddellijk acceptatie kan ontstaan die instant verlichting brengt door het overbodige volledig te elimineren.
Natuurlijk, een golf kan ook de andere kant opgaan. De golflengte breekt doordat ondiepte de loopsnelheid doet afnemen en de rollen omdraait. Niet jij bent de hoofdrolspeler, maar ik. Met een klein stijgingspercentage met een lang voorland. Wat als jij was blijven leven? Zonder mij, zonder ons, zomaar. Was dat mogelijk?
Golfgeklots is een antwoord, maar nooit definitief. Alles is voorlopig. Je kunt er alle kanten mee op. Ook de verkeerde, maar welke richting dat is blijft ongewis. Het is nu 10 jaar later. Wat hebben die golven mij gedaan? Ben ik voor altijd veranderd of is er nog leven na de dood? Het antwoord sist in deze vloed van zand en schuim.
Wave sloshing
The sea makes people realize that there is something bigger, more sustainable, and more infinite than ourselves. Walking along the edge of the beach beyond the surf brings me into contact with a sound that depends on swell and on ebb and flow: “Wave Sloshing”. If the sea gets the leading role through tone, you will hear the sound of it.
The wave breaks in shallow water. The breaking of waves in the surf is determined by length, width and height measurements and by the strength of the swell that precedes it. You experience exceptional natural disasters like a Tsunami. After the Flood, if all goes well, we’ll still be here. However, guarantees are scarce.
Often we have no idea of the real state of affairs. Seeing the big picture is reserved for the individual, the visionary or the expert by experience. I, too, assumed more than a decade ago that what seemed obvious would stay that way forever. We would grow old together, we thought. That idea turned out to be wishful thinking.
And yet we are only too happy to believe in the soothing sound of the surf that soothes the unrest. Ultimately, the rest depends on how you’re baked. Whether after a fatal announcement of disaster there can be immediate acceptance that brings instant relief by completely eliminating the superfluous.
Of course, a wave can also go the other way. The wavelength breaks because shallowness slows down walking speed and turns the tables. Not you are the protagonist, but me. With a small gradient with a long foreland. What if you had lived? Without me, without us, just like that. Was that possible?
Golf sloshing is an answer, but never definitive. Everything is provisional. You can go either way. Also the wrong one, which direction that is remains uncertain. It’s now 10 years later. What have those waves done to me? Have I changed or is there life after death? The answer hisses in this flood of sand and foam.
HUUB KOCH / NOW OR NEVER 
Mooi Huub.
Dankjewel Helga.
Dat smaakt naar meer!
Gaat vast lukken Simone!
prachtig stukje
Dankjewel Peter!
👌
Dankjewel Carla.
Wat heb je dit weer mooi verwoord Huub
Fijn om te horen Sabine, dankjewel.