#208 Beginnen

Ongedwongen beginnen, met wat maakt niet uit, een gedicht schrijven, een pannenkoek bakken, een wandeling maken. Dat alles vraagt om een begin te maken, uit eigen beweging, zomaar, ongedwongen, nonchalant. Hoe oud ben je als je, als vanzelf, voor het eerst zo’n beweging inzet, losjes, sans gêne?

Helaas is dit een vraag waar ik in alle redelijkheid geen antwoord op kan geven. Als er iets is dat volledig onbetrouwbaar is dan is dat het geheugen, als dat zo is wat zijn onze herinneringen dan waard? En toch, tussen feit en fictie, echt en onecht, is het verhaal zelf het enige dat telt – weet ik, als regisseur van mijn eigen verhaal.

Dat laatste is niet hetzelfde als regisseur zijn van je leven. Regisseur van je eigen verhaal zijn gaat over betekenis. Regisseur zijn van je eigen leven gaat over doelen stellen, projectmanagement, onmogelijke eisen stellen aan het leven, want het leven zelf gaat zijn gang zonder rekening te houden met jouw gretige wensen.

Desondanks gaat dagelijks de zon op. Als een maagdelijk wit vel papier dat wacht op onbevlekte ontvangenis. Mijn docent grafisch ontwerpen – God hebbe zijn ziel – zei daarover: ‘ontwerpen is een vak zonder enige houvast, want je moet iedere dag weer opnieuw beginnen. Als iets je leert leven en werken met diepgang is dit het’.

De diepte waar ik het hier over heb toont zich veelal als oppervlakte. Vandaar dat de meest simpele zaken onverwacht kunnen resoneren. Een pannenkoek bakken die je bijblijft is geen sinecure en zeker geen opgave voor beginners. Alles wat makkelijk lijkt van een zekere afstand is vaak de vrucht van langdurige oefening.

Zeker, om iets te leren moet je beginnen. Een lange reis begint met de eerste stap. Als je je leven opnieuw moet beginnen, zou je nu hetzelfde leven leiden? Dit is een lastige filosofische vraag. Nomaden en reizigers beraden zich op zaken voor ze de eerste stap zetten. Ze luisteren naar wat verder ligt, pas dan maken ze een begin.

Making a start

Start casually, with whatever, write a poem, bake a pancake, take a walk. All this requires making a start, of one’s own accord, casually, nonchalantly, slowly. How old are you when you naturally start such a movement for the first time, loosely, sans gêne?

Unfortunately, this is a question I cannot reasonably answer. If there is anything that is completely unreliable it is memory, if so what are our memories worth? And yet, between fact and fiction, real and fake, all that matters is the story itself – I know, as the director of my own story.

The latter is not the same as being the director of your own life. Being the director of your own story is about meaning. Being the director of your own life is about setting goals, project management, making impossible demands on life, because life itself goes on without regard for your eager wishes.

Nevertheless, the sun rises daily. Like a virgin white sheet of paper waiting for immaculate conception. My graphic design teacher – God rest his soul – said: ‘design is a profession without any guidance, because you have to start all over again every day. If something teaches you to live and work with depth, that’s it.

The depth I am talking about here often shows itself as surface. That is why the simplest things can resonate unexpectedly. Baking a pancake that stays with you is no sinecure and certainly not a task for beginners. Anything that seems easy from a distance is often the fruit of long practice.

Sure, to learn something you have to start. A long journey begins with the first step. If you had to start your life over again, would you live the same life now? This is a tricky philosophical question. Nomads and travelers consider things before taking the first step. They listen to what lies beyond, only then do they make a start.