#143 Alles

Op de eerste dag van mijn nieuwe leven – iedere dag dat ik leef is er één, èn een nieuwe dag – wandel ik langs bomen, bladeren, bekijk ze met aandacht. Veel van de bomen die ik zie hebben iets ouds en verweerds. Ergens in een hoek valt mijn oog op een verzameling flessen langs de rand van de weg.

Het is onduidelijk wat die flessen te maken hebben met de bomen en de bladeren en deze nieuwe dag. Eergisteren (#142) zou ik ‘niets’ zeggen, nu zeg ik ‘alles’. Al sinds mijn vader verhaaltjes vertelde voor het slapengaan heb ik iets met flessen. Dat komt zo: het verhaal dat me altijd is bijgebleven heet ‘het avontuurlijke flesje’.

‘Ergens aan de rand van een bos staat een glasfabriek. In de fabriek wachten duizenden flesjes om opgehaald te worden om hun rol te vervullen. Er is echter één flesje dat daar geen zin in heeft. Arturio, de held van ons verhaal, besluit midden in de nacht het bos in te vluchten en een avontuurlijk bestaan te gaan leiden.’

‘De andere flesjes worden de volgende dag in kratten en dozen verpakt, verdwijnen in vrachtwagens op weg naar hun bestemming. Dat er één flesje ontbreekt valt niet op. Er kunnen zoveel redenen zijn dat een flesje afwezig is. Zodoende kan Arturio rustig zijn weg door het bos vervolgen. Hij heeft haast noch angst en geen doel.’

De volgende avond vraagt mijn vader waar we gebleven zijn. Het verhaal zelf is een improvisatie, maar hij begint daar waar ik aangeef dat de cliffhanger was. Die verwachtingsvolle spanning ervaar ik weer als ik de flessen langs de rand van de weg zie staan. Afgezien van mijn herinneringen, een fles is een ding vol betekenis.

Zo is het ‘eigenlijk’ met ‘alles’. Alles is ook verbonden met alles. De bomen met de bladeren en het bos, de fabriek met de flessen, de kratten, de dozen en de mensen die hier betekenis in vinden – èn met het verhaal van mijn vader en zodoende weer met mij en nu met jou hier als lezer. Hoe wonderlijk is dit ‘alles’. Net een sprookje.

---

Everything

On the first day of my new life – every day I live is one, and a new day – I walk past trees, leaves, looking at them attentively. Many of the trees I see have something old and weathered. Somewhere in a corner my eye catches a collection of bottles along the side of the road.

It is unclear what those bottles have to do with the trees and the leaves and this new day. The day before yesterday (#142) I would say ‘nothing’, now I say ‘everything’. Ever since my father used to tell bedtime stories, I’ve had a thing for bottles. That’s why: the story that has always stuck with me is called ‘the adventurous bottle’.

“Somewhere on the edge of a forest is a glass factory. At the factory, thousands of bottles are waiting to be picked up to fulfill their role. However, there is one bottle that makes no sense in the ordinary. Arturio, the hero of our story, decides to flee into the forest in the middle of the night and lead an adventurous life.”

“The other bottles are packed in crates and boxes the next day, disappear in trucks on their way to their destination. It is not noticeable that one bottle is missing. There can be so many reasons that a bottle is missing. In this way Arturio can quietly continue his way through the forest. He has neither hurry nor fear and no purpose.”

The next evening my father asks where we have been. The story itself is an improvisation, but it starts where I indicate the cliffhanger was. I experience that expectant tension again when I see the bottles along the side of the road. My memories aside, a bottle is a thing full of meaning.

That’s the way it is with ‘everything’. Everything is also connected to everything. The trees with the leaves and the forest, the factory with the bottles, the crates, the boxes and the people who find meaning in this – and with my father’s story and thus with me again and now with you here as a reader. How wonderful is this ‘everything’. Just a fairy tale.

---