#108 Verschijnen

‘Wat zoek ik hier?’ Dat is de gedachte die bij me opkomt als ik imaginair of in het echt de natuur bezoek. Op die plek vind ik iets van mijn eigen essentie, en toch is er nog iets anders dat ik tegen het lijf loop. Ikzelf. Jezelf tegen het lijf lopen voorspelt niet veel goeds – als je wat de volksmond zegt mag geloven.

Wat duidelijk mag zijn: dat zelfs als je moederziel alleen bent, thuis of in de natuur, je toch in interactie verkeert met de werkelijkheid. Dat kun je ervaren als er iets of iemand uit je leven is verdwenen. Plotseling of tijdens een proces. Dat verdwijnen laat altijd sporen na. Die hoef je lichtjes aan te raken om het verlies te activeren.

Na het verdwijnen ontstaat dan het verschijnen. In de wisselwerking met een ander kan zo’n gevoel opeens duidelijk worden, contouren krijgen, net als bij het vallen van de avond de dingen zich tonen als silhouet. De details vallen minder op, het gaat om grote lijnen. Echter, de gestalte van wat ik genegeerd heb laat zich zien.

In weerwil van hedendaagse ideeën is het in toom houden van heftige ervaringen een verdedigbare strategie voor zelfbehoud. Sommige belevenissen hebben het recht om doorleeft te worden in homeopathische verdunning. De mens is een zelfregulerend systeem die wat dit betreft eerlijk weet om te gaan met zichzelf.

Ik ben als de middag, de avond en de nacht. Ieder moment toont mij in mijn relatie met de wereld in een ander licht. Zo lijkt de dag op een projectiescherm, de avond op koele meren die indrukken absorberen en de nacht leidt een verborgen bestaan. Zo ik mijzelf ken, zo herken ik de ander. In die eenheid is geen ruimte voor oordeel.

Uit eigen ervaring ‘verschijnen’ en ‘verdwijnen’. Belangrijkste element daarbij is de factor tijd. Die valt niet te forceren of aan te sturen. Alleen natuurlijk verloop dat recht doet aan het eigen innerlijk – ik en de ander – geeft ons bestaansrecht. Voor zover ik hier een rol in mag spelen kom ik weer uit bij de vraag: ‘wat zoek ik hier?’

Of betere vraag: ‘wat vind ik hier?’

Jezelf tegen het lijf lopen kent ook nog een ander aspect – vriendschap sluiten met wie je bent. Als mens ben je kwetsbaar in het diepst van je gedachten en gevoel – de seismografische tentakels waarmee je iedere ervaring onderzoekt. Vaste grond vind je hier niet, zowel de trap als de leuning beweegt, leven als kermisattractie.

---

To appear

“What am I looking for here?” That is the thought that comes to my mind when I visit nature imaginatively or in real life. In that place I find something of my own essence, and yet there is something else that I run into. Myself. Running into yourself doesn’t bode well – if you’re to believe what the vernacular is saying.

What may be clear: that even if you are alone, at home or in nature, you are still interacting with reality. You can experience that when something or someone has disappeared from your life. Suddenly or during a process. That disappearance always leaves traces. You only have to touch it lightly to activate the loss.

After the disappearance comes the appearance. In the interaction with another, such a feeling can suddenly become clear, take on contours, just like when night falls things show themselves as silhouettes. The details are less noticeable, it is about broad outlines. However, the shape of what I have ignored is showing itself.

In spite of contemporary ideas, keeping violent experiences in check is a defensible strategy for self-preservation. Some experiences have the right to be lived through in homeopathic dilution. Man is a self-regulating system that knows how to deal honestly with itself in this regard.

I am like the afternoon, the evening and the night. Every moment shows me in my relationship with the world in a different light. Thus the day appears on a projection screen, the evening on cool lakes that absorb impressions and the night leads a hidden existence. If I know myself, so I recognize the other. There is no room for judgment in that unity.

From own experience ‘appearing’ and ‘disappearing’. The most important element here is the time factor. It cannot be forced or controlled. Only natural progression that does justice to our own inner self – I and the other – gives us the right to exist. As far as I am allowed to play a part in this, I again come to the question: ‘what am I looking for here?’

Or better question: ‘what do I find here?’

Running into yourself also has another aspect – befriending who you are. As a human being, you are vulnerable in the depths of your thoughts and feelings – the seismographic tentacles through which you explore every experience. You will not find solid ground here, both the stairs and the railing move, life as a fairground attraction.

---