Voor het eerst sinds 2004 een paar dagen weg uit Nederland. Het is dinsdag 3 juli om 10:30 uur als ik bovenstaande foto maak, uit de auto die ons vanuit Örsundsbro, in de gemeente Enköping, naar Stockholm brengt voor een afscheidslunch. Die ochtend hebben we, net als elke dag, voor het ontbijt gezwommen in de Örsundaån, het riviertje met de brug die stamt uit het jaar 1050. Gemiddelde temperatuur van het water: 18 graden. Het is merkwaardig hoeveel herinneringen zo’n reisje oproept.
Zodra je in Zweden buiten de stad komt ben je in een oer-landschap. Je beweegt over wegen die door heuvels voeren, en eilanden met elkaar verbinden. Af en toe een grote boerderij, waar al generaties lang paarden gefokt worden of gewassen geteeld. Alles is hier van hout. De huizen, de winkels, de openbare ruimte. In traditionele kleuren geschilderd. Hier staat de tijd stil, ook als die ogenschijnlijk voorwaarts gaat.
Het doet me denken aan de reis die ik ooit door Amerika en Canada heb gemaakt in 1978. Daar trok ik met Canadese studievrienden door de Noordwestelijke bergen, logeerde in houten huizen aan de rand van een meer of kampeerde in de wildernis. Er leefden bruine beren in de buurt. We verbleven in een Indianen reservaat en maakten daar nieuwe vrienden. We leerden houthakken en vissen met een speer, staande op een rots in de rivier. Ook daar die landelijke atmosfeer, de stilte van de natuur. Enkel het geluid van vogels, dieren, de wind. Alle ‘stadse fratsen’ vallen dan van je af. Je wordt één met een vorm van leven die zo oud is als de mensheid. De ritmes van de dag en de seizoenen. Het weer. Natuurwetten die je duidelijk maken wat je plek is in het geheel. Onverbiddelijk.
Een ander beeld dat Zweden naar boven brengt gaat generaties terug in de tijd. Tsjechië van vaderskant en Italië van moederskant. Door het genealogisch onderzoek dat ik deed herken ik het landschap, de huizen en de mensen waar mijn overgrootouders van afstammen. Ook daar, in Zuid-Bohemen, draait het leven om hout. Er is dus een groot respect voor de bron van dit alles: het Bos.
Op aanraden van mijn gastvrije vriend uit Örsundsbro, die vanwege de liefde is geëmigreerd naar Zweden, las ik het boek ‘De man en het hout’ van Lars Mytting. Die legt heel precies uit welke rol de natuur in ons leven speelt en niet zonder humor. Als stadsmens merk je daar niet zoveel van. Maar zodra je buiten de stad woont is het een kwestie van overleven. Stel je maar eens voor dat je in je mooie houten huisje ingesneeuwd raakt midden in de winter en geen kant uit kunt. Als je dan geen zorg hebt gedragen voor een goede houtvoorraad die de kachel brandend houdt kun je doodvriezen.
Waarom is het bovenstaande illustratief als Mijn Moment van dit jaar?
Het leven is in wezen heel simpel. Aan ons om de dagelijkse praktijk makkelijk of moeilijk te maken, en bovenal… onze ware natuur te gehoorzamen.
MY MOMENT / 2017
For the very first time since 2004 I am a few days away from the Netherlands. It‘s Tuesday, the 3rd of July at 10:30 am when I take the picture below, from the car that brings us from Örsundsbro, in the municipality of Enköping, to Stockholm for a farewell lunch. That morning, just like every other day, we swam before breakfast in the Örsundaån, the small river with the bridge that dates from the year 1050. Average water temperature: 18 degrees.
It is remarkable how many memories such a trip evokes.
As soon as you leave a city in Sweden, you are in a primal landscape. You move down the roads that run through hills and connect islands. Occasionally a large farm, where generations of horses have been bred or crops have grown. Everything is made of wood here. The houses, the shops, the public space. Painted in traditional colors. Here time stands still, even if it apparently goes forward.
It reminds me of the journey I once made in America and Canada in 1978. There I traveled with Canadian college friends through the Northwestern mountains, staying in wooden houses on the edge of a lake or camping in the wilderness. Brown bears lived nearby. We stayed in an Indian reservation and made new friends there. We learned how to chop wood and fishing with a spear, standing on a rock in the midst of the stream.
Once again that rural atmosphere, the silence of nature. Only the sound of birds, animals, the wind. All ‘urban frills’ fall away. You become one with a form of life that is as old as humanity. The rhythms of the day and the seasons. The weather. Natural laws that make clear what your place is in the whole. Grim.
Another image that Sweden brings up is going back lineages in time. The Czech side of my paternal roots and Italian on my mother’s. Through the genealogical research that I did I recognize the landscape, the houses and the people that my great-grand Parents descend from. There, in Southern Bohemia, life is also all about wood. So there is a great respect for the source of all this: the Forest.
On the advice of my hospitable friend from Örsundsbro, who emigrated to Sweden because of his love, I read the book ‘Norwegian wood’ by Lars Mytting. It explains very precisely what role nature plays in our lives and with great sense of humor. As a city man, you do not notice that much of the meaning of that. But once you live outside the city, it is a matter of survival. Just imagine that you’ll be snowed in, in your beautiful wooden house in the middle of the winter and can’t go anywhere. If you have not taken care of a good wood stock that keeps the stove burning you might freeze to death, just like that.
Why is the above illustrative as ‘My Moment’ of this year?
Life is essentially very simple. It is up to us, to make our everyday practice easy or difficult, and above all … to obey our true nature.
Huub Koch (Rotterdam, 1956) studied Visual Communication at the Willem de Kooning Academy (Netherlands) and the Hochschule für Gestaltung (Germany). He is a visual strategist, creative designer, design philosopher, blogger, vlogger, book reviewer, speaker and essayist. Koch debuted in 1975 as a poet, serialist and prosaist. He was active as stage designer, documentary photographer, visual artist and as a design entrepreneur. As a publicist in his field he contributed on: ‘The Education of a Typographer’, ‘Flyerdam’, ‘Web-TV’, En dan nu de Polonaise, Beweging in de zaak’ and ‘Ontdek Vloggen’. Since 2015 he writes essays for literary magazine Extaze. He finds his joy in every mode of ‘the art of living’ that makes his heart beat faster. Just wrote two books, and that is ‘the start of something new’.
This story was first published at ‘Mijn Moment’ by Henk-Jan Winkeldermaat.
HUUB KOCH / NOW OR NEVER 
Leon van Bokhorst vindt dit geweldig.
Marjan C. Meijer vindt dit geweldig.
Diana Schadek vindt dit leuk.
Carla Koch vindt dit leuk.
Een nieuwe blog, in het Engels en met een boodschap zo lief. Man, jij blijft jezelf steeds weer opnieuw uitvinden is het niet?
Vreemd genoeg wel Peter. Kwestie van vinden, meer dan uitvinden. Over een boodschap heb ik niet echt nagedacht. Zoals altijd doe ik wat ik niet laten kan. En… al die andere sites kunnen nu rustig stof gaan vangen als archief.
Andreas Koch vindt dit leuk.
mooi werk Huub
Leuk Stefanie en long time no see… 2018?