#227 Oude plekken

Op de een of andere manier heb ik altijd iets gehad met oude plekken. Die waren verrassend genoeg vaak dichtbij. De eerste graftombe die ik bezocht was de kelder onder mijn ouderlijk huis in centrum Rotterdam. Wat ik daar vond waren overblijfselen van het leven van mijn vader voor mijn geboorte.

Tussen waarheid en verdichting roert de verbeelding eindeloos door geschiedenis. Toen ik veertig jaar later de Koningsgraven van Paphos op Cyprus bezocht voelde ik ook daar de koele adem van het mysterie, de adem van een kind dat eindeloos vragen stelt, of er antwoorden komen of niet. Zo’n fascinatie voor vroeger blijft.

Een vriend haakte daar laatst op in: Ik denk dat jouw familiesite mij doet realiseren dat familie een veel groter netwerk is van mensen, verbindingen, zielen en verhalen dan ik me kan voorstellen als ik aan mijn eigen familie denk waar ik niks over weet. Het is een glimp opvangen van het deel van een ijsberg onder het wateroppervlak.

Toen ik aan mijn onderzoek begon, meer dan twintig jaar geleden, wist ik ook niet hoe al die draden in mijn familie liepen. Het was één grote brei van vage verhalen. Dat ik zover gekomen ben heeft te maken met doorzettingsvermogen en geluk. Je maakt stappen en dan gaat het universum meewerken, als Troje en Schliemann.

Doordat mijn boek online stond kreeg ik op een dag een mail van mij onbekende familie uit de omgeving van Berlijn, wat draadjes van mijn overgrootvader, ouders en broers opleverde. Toegegeven, het kan jaren duren voor zaken duidelijk worden en dat vraagt vertrouwen – dat wat je nog niet weet ergens bestaat en op je wacht.

Wie is zo gek om jarenlang te graven in het verleden? Dat moet mijn tante, jongste zus van mijn vader, zich hebben afgevraagd toen ze mij koos om haar familiefoto’s aan na te laten. Ik ben geen archeoloog, wel een dromer en een dichter. Tussen die foto’s zat één afbeelding die me deed afvragen: wat is dit? Zo is het gekomen.

BEZOEK HIER DE VISUELE WEBSITE VAN FAMILIE KOCH ROTTERDAM.

---

De oude plek bij Son in Noord Brabant – schilderij Jos Koch 1944.

Ancient places

Somehow I’ve always had a thing for old places. Surprisingly, they were often close by. The first tomb I visited was the basement under my parental home in the center of Rotterdam. What I found there were remnants of my father’s life before I was born.

Between truth and fiction, the imagination stirs endlessly through history. Forty years later, when I visited the Paphos Royal Tombs in Cyprus, I felt the cool breath of mystery there too, the breath of a child asking questions endlessly, whether answers come or not. Such a fascination for the past remains.

A friend recently chimed in: I think your family site makes me realize that family is a much bigger network of people, connections, souls and stories than I can imagine when I think of my own family that I know nothing about. It is a glimpse of the part of an iceberg below the surface of the water.

When I started my research more than twenty years ago, I didn’t know how all those threads ran in my family. It was one big mess of vague stories. The fact that I got this far has to do with perseverance and luck. You make steps and then the universe cooperates, like Troy and Schliemann.

Because my book was online, I received an email from unknown family from the Berlin area, which resulted in threads from my great-grandfather, his parents and brothers. Admittedly, it can take years for things to become clear and that takes trust – that what you don’t yet know exists somewhere and is waiting for you.

Who is crazy enough to dig into the past for years? My aunt, my father’s youngest sister, must have wondered that when she chose me to leave her family photos to. I am not an archaeologist, but a dreamer and a poet. Among those photos was one image that made me wonder: what is this? That’s how it came about.

VISIT THE VISUAL WEBSITE OF FAMILY KOCH ROTTERDAM HERE.

---

Advertisement