#223 Uitkomst

Alles wat begint heeft een einde, vroeg of laat. Zo gaat het ook in de liefde. Mijn eerste liefde ontstond toen ik zestien was, jij was dertien. Beiden nog kroost, geconfronteerd met een raadsel. Daarin trachten wij een eigen weg te vinden, zelfs als dat leidt tot andere keuzes. Het leven vliegt verderop.

Het leven gaat verder. Er lijkt geen eind aan te komen tot op een dag het einde zijn rechtmatige plaats komt opeisen. Ik weet van jou dat je daar vrede mee hebt, dat alles loslaten – wat vorm gegeven heeft aan je leven nu vooral een bevrijding is – en tevens eer betonen aan dat wat jij betekent voor alle mensen om je heen.

Wat ik beteken voor anderen is evenzo een geheim. Contactmomenten fungeren van jongs af aan als draden waarmee het tapijt van mijn of jouw leven geweven wordt. Het beeld dat daar uit oprijst is als een zandmandala, een kunstwerk dat uit toewijding ontstaat en aan het eind van de rit met één streek wordt uitgewist.

Dit laatste gebaar onderstreept onze tijdelijke aanwezigheid. Eindigheid die ik het meest intens ervaar als het om naasten gaat, behalve dan als ik me afsluit voor de gevoelens die dit meebrengt. Dat laatste een culturele kwestie waarbij een oordeel weinig zinvol is. Zelfs wat gezwegen wordt heeft betekenis. Zonder woorden.

De belangrijke momenten in het leven gaan heel simpel als vanzelf voorbij. Dat viel me op toen mijn ouders stierven en mijn liefste. Geboorte, verbinding, scheiding en dood zijn natuurlijke processen. Het leven zelf. Valt niks tegenin te brengen. Iedere weerstand is nutteloos. In dit leven zijn wij ‘een gebeurtenis met beperkte duur’.

Het wonderlijke is dat onze verhalen elkaar kruisen. Met regelmaat. Als beperking een afgebakend gebied met een verleden, heden, wel of geen toekomst, een ander verhaal of gedicht: ‘Veel weten we niet, maar dit weet ik wel, als je mij raakt dan blijf je nabij. Dichter als nu zul je nooit komen en toch weet ik dit: jij leeft in mij.’ (!)

Outcome

Everything that begins has an end, sooner or later. That’s how it is in love. My first love started when I was sixteen, you were thirteen. Both still offspring, faced with a riddle. We try to find our own way, even if that leads to different choices. Life flies ahead.

Life goes on. There seems to be no end to it until one day the end comes to claim its rightful place. I know you are at peace with that. That letting go of everything that has shaped your life is now above all a liberation – and also paying tribute to what you mean to all the people around you.

What I mean to others is also a secret. From an early age, contact moments function as threads with which the tapestry of our lives are woven. The image that emerges is like a sand mandala, a work of art that arises from dedication and is erased at the end of the ride with one stroke.

This last gesture underlines our temporary presence. Finiteness that I experience most intensely when it comes to loved ones, except when I shut myself off from the feelings that this entails. The latter is a cultural issue in which judgment is of little use. Even what is kept silent has meaning. Without words.

The important moments in life simply pass by themselves. I noticed that when my parents died and my sweetheart. Birth, connection, separation and death are natural processes. Life itself. There’s nothing to counter. Any resistance is useless. In this life we are “an event of limited duration.”

The amazing thing is that our stories intersect. Regularly. As a limitation, a defined area with a past, present, future or no future, another story or poem: ” We don’t know much, but this I do know, if you touch me then you will stay close. Closer than now you will never come, and yet I know this: you live in me.” (!)