#219 Vijftig jaar later

Even wat tijd en ruimte nemen om stil te staan bij waar ik nu ben, en hoe het zo gekomen is. Het gezegde ‘dat het leven in een oogwenk voorbij is’ klopt. Nooit gedacht dat ik ooit de 67 zou halen. Toen ik 17 was (zie foto boven) kon ik me daar niets bij voorstellen. Ik was bezig mijn weg in het leven te vinden.

Je eigen weg in het maatschappelijk leven vinden hoort bij de eerste en de tweede levensfase. Zie blogpost ‘Even‘. Zoeken of vinden is een hink-stap-sprong spelletje. Je doet stappen vooruit en achteruit, vindt een doorgang, bent op een doodlopende weg terecht gekomen of vindt vaste grond. Zelfs dan blijft leven onvoorspelbaar.

Zodoende is leven een avontuur. Om vooruit te komen in het bestaan maak ik wat ik doe tot ‘identiteit’. Ik ben dichter, schrijver, fotograaf, ontwerper, enzovoorts. De realiteit is dat ik dingen doe. Dichten, schrijven, fotograferen, ontwerpen. Identiteit ontlenen is tijdelijk. Uiteindelijk blijft er niets anders over dan ‘naakt zijn’.

Voorbij ‘puur naakt zijn’ bestaat mijn leven uit verhalen, gedachten en gevoelens. Meer of minder geslaagd, al of niet aansprekend. Ik communiceer daarmee met anderen. Uiteindelijk blijken de woorden minder belangrijk te zijn dan de energie waarmee ze geladen zijn. Soort zoekt soort, daarover gaat energie als levensweg.

Constante verandering. Nieuwe situaties, mensen, collega’s, vriendschappen. Van een bohemien bestaan naar weten wat je wilt en doelen stellen. Om dit later los te laten, het leven zelf de leiding te laten nemen. De soorten die je zoekt veranderen net als de energie. Veel werkervaring opdoen, trouw aan mijn artistieke inborst.

Volledig autonoom worden, een eigen bedrijf beginnen en daar van kunnen leven. Tien jaar lang. Een eigen bedrijf is in dit stadium ook een kunstwerk. Weliswaar met beperkt bereik, wel een groot netwerk. Veel vrijheid en in al die persoonlijke zaken succesvol. Tot het lot anders beslist. De hond blaft, maar de karavaan trekt verder.

Fifty Years Later

Taking some time and space to think about where I am now, and how it came to be. The saying ‘life is over in the blink of an eye’ is true. Never thought I’d ever make it to 67. When I was 17 (see photo above) I couldn’t imagine that. I was trying to find my way in life.

Finding your own way in social life is part of the first and second phases of life. See blog post ‘Even’. Seek or find is a triple jump game. You take steps forward and backward, find a passage, have reached a dead end or find solid ground. Even then, life remains unpredictable.

Thus, life is an adventure. To get ahead in existence I make what I do into ‘identity’. I am a poet, writer, photographer, designer, and so on. The reality is that I do things. Poetry, writing, photographing, designing. Borrowing identity is temporary. In the end, nothing remains but ‘being naked’.

Beyond ‘being naked’ my life consists of stories, thoughts and feelings. More or less successful, appealing or not. I use it to communicate with others. In the end, the words turn out to be less important than the energy with which they are charged. Kind seeks kind, that’s what energy is about as a way of life.

Constant change. New situations, people, colleagues, friendships. From a bohemian existence to knowing what you want and setting goals. To let this go later, to let life itself take charge. The strains you seek change as does the energy. Gaining a lot of work experience, faithful to my artistic nature.

Becoming completely autonomous, starting your own business and being able to make a living from it. For ten years. Your own company is a work of art at this stage. Although with a limited range, but a large network. Lots of freedom and successful in all those personal matters. Until fate decides otherwise. The dog may bark, but the caravan moves on.