#217 Wat er is

Mijn houvast verliezen en daarmee leren leven. Nee, niet gemakkelijk, wel een vraag die het leven je stelt als je verlies neemt en de hoop opgeeft dat het anders wordt. Niet hopeloos worden – geen idealen hebben of niet handelen – maar vooral loslaten van mijn hechtingen. Erkennen dat ik pijn ervaar.

Niet weggaan bij pijn, teleurstelling en eenzaamheid vraagt om openheid. Houvast verliezen en daarmee kunnen leven, en dan? Als ik nu – bijna tien jaar na de dood van Lide – kijk naar wat er daarna is gebeurd, dan zie ik een lange, trage naschok van een aardverschuiving die ik als ‘het verlies van vanzelfsprekendheid’ benoem.

Daarmee in het reine komen is geen sinecure, want een uiterst traag proces. Niet hopeloos worden is dan niet gemakkelijk, wel nodig want leven is onvoorspelbaar, ook in zijn goedheid. Sinds kort ben ik, op advies van een nicht die niet genoemd wil worden, begonnen met nieuwe supplementen. Wonderlijk genoeg werkt dat.

Het is wederom een proces, dus ook dit gaat stap voor stap. En nu niet als de buren van de Chinese boer mij komen feliciteren, want zoals zijn gezegde luidt: ‘ach wat is goed, wat is slecht, we zullen zien’. Desalniettemin merk ik sinds kort dat ik nieuwe energie ervaar. Mijn lichaam reageert daarop en ook mijn humeur.

Willem de Ridder zei al: ‘het is nooit te laat voor een gelukkige jeugd’. Waarmee hij wilde zeggen dat jouw perspectief veranderen op je leven altijd mogelijk is. Alles verandert als je weer energie krijgt. Wat duidelijk mag zijn is dat 10 jaar nodig hebben om weer vaste grond te vinden na een aardschok heel erg normaal is.

Dat laatste had ik zelf nooit gedacht. Wat er nu is? Een geluk komt tevoorschijn, onafhankelijk van omstandigheden. Mijn hart is open, met een droef teder randje: er is pijn, er is lijden, ik heb menselijke beperkingen en tegelijk staat het niet vast. Ben ik in verbinding met wat er in en om mij heen verschijnt. Dus: ‘Wat er is’.

---

What is

Losing my grip and learning to live with it. No, not easy, but a question life asks you when you take a loss and give up hope that things will be different. Not becoming hopeless – having no ideals or not acting – but above all letting go of my attachments. Acknowledge that I am experiencing pain.

Not leaving pain, disappointment and loneliness requires openness. Losing something to hold on to and being able to live with it, and then? Now, almost a decade after Lide’s death, when I look at what happened next, I see a long, sluggish aftershock of a landslide that I call “the loss of self-evident.”

Coming to terms with this is no sinecure, because it is an extremely slow process. Not becoming hopeless is not easy, but necessary because life is unpredictable, even in its goodness. Recently, on the advice of a cousin who does not want to be named, I started taking new supplements. Surprisingly, that works.

It is again a process, so this too goes step by step. And now do not come to congratulate me like the Chinese farmer’s neighbors, because as his saying goes: ‘oh what is good, what is bad, we’ll see’. Nevertheless, I recently noticed that I am experiencing new energy. My body reacts to that and so does my mood.

Willem de Ridder already said: ‘it is never too late for a happy childhood’. With which he wanted to say that changing your perspective on your life is always possible. Everything changes when you regain energy. What should be clear is that it is very normal to take 10 years to find solid ground again after an earthquake.

I never thought of that last one myself. What is now? A happiness emerges, independent of circumstances. My heart is open, with a sad tender edge: there is pain, there is suffering, I have human limitations and at the same time it is not fixed. Am I connected to what appears in and around me. So: “What is”.

---