#216 Even

Vergankelijkheid en tijdelijkheid zijn onderwerpen waar de gemiddelde mens niet bij stil staat. Dat kan ook niet anders. Kortweg is sinds oudsher het leven verdeeld in drie fasen: de jeugd en de tijd van opleidingen, de midden-fase met carriere en gezinsleven en de ouderdom en je voorbereiden op de dood.

In het Westen is deze indeling zo goed als onbekend, vandaar dat het lijkt alsof het leven eeuwig duurt tot er een soort ramp plaatsvindt: we worden ziek en sterven – plotseling of na een ziekbed. Zelfs de gezondheidszorg is hier amper op ingesteld. Als je de oude Veda’s mag geloven was dat ooit anders. Vandaar de drie fasen.

Om een idee te krijgen van waar het hier over gaat: op de foto hierboven zie je een massa mensen over een gigantisch zebrapad wandelen. Niks aan de hand toch? Tot je je realiseert dat al deze mensen, die op dit moment leven, er honderd jaar geleden nog niet waren, er over honderd jaar niet meer zullen zijn. Net als jij en ik.

In die zin is het leven een wonderlijk fenomeen van verschijnen en verdwijnen. Het heeft veel weg van theater. Een acteur verschijnt op het podium, verricht een aantal handelingen al dan niet met een doel en verlaat het toneel. Voorstellingen herhalen zich als onderdeel van een tournee een aantal keer. Daarna is hij/zij weer zichzelf.

Een rol spelen is een ervaring waarbij je als acteur de kans krijgt je helemaal in te leven in een personage dat je zelf niet bent. Als je je genoeg kunt vereenzelvigen met dat personage kom je levensecht over. Hoe zit dat met de rol die je in dit leven speelt? Vader, moeder, directeur, kunstenaar, boekhouder of tandarts assistente.

Als ik me realiseer dat mijn optreden in deze setting van korte duur is, wat doet dat met mij? Hoeveel investeer ik in mijn rol en mijn spel? Voegt dit wat toe? Heb ik een idee waar mijn personage en rol over gaat? Tussen de bedrijven door en aan het einde is er stilte. Is dat het echte verhaal? Is de rest alleen ophef en rumoer?

---

For a moment

Transience and temporality are subjects that the average person does not think about. That cannot be otherwise. In short, life has traditionally been divided into three phases: youth and the time of education, the middle phase with career and family life, and old age and preparing for death.

In the West this division is virtually unknown, hence it seems that life lasts forever until some kind of catastrophe strikes: we get sick and die – suddenly or after a sickbed. Even the health care system is barely set up for this. If you can believe the old Vedas, that was once different. Hence the three stages.

To get an idea of what this is all about, the photo above shows a crowd of people walking across a giant zebra crossing. Nothing wrong right? Until you realize that all these people, who are alive right now, weren’t here a hundred years ago, won’t be here a hundred years from now. Just like you and me.

In this sense, life is a wondrous phenomenon of appearing and disappearing. It’s a lot like theatre. An actor appears on stage, performs a number of actions with or without a purpose and leaves the stage. As part of a tour, performances usually repeat a number of times. After that, the actor or actress is him or herself again.

Playing a role is an experience where you as an actor get the chance to fully empathize with a character that you are not yourself. If you can identify with that character enough, you come across as lifelike. What about the role you play in this life? Father, mother, director, artist, bookkeeper or dental assistant.

When I realize that my performance in this setting is short-lived, what does that do to me? How much do I invest in my role and my game? Does this add anything? Do I have an idea what my character and role is about? There is silence between scenes and at the end. Is that the real story? Is the rest just fuss and noise?

---

Advertisement