#180 Nooit

‘Zeg nooit nooit’, zei ik laatst tegen een nicht die benieuwd was of er nog een feestje komt voor de 100ste posting. Of er een feestje komt is wellicht niet de goede vraag. De vraag die relevanter is: ‘waar is het feestje?’ Ik woon op een 3e en 4e etage zonder lift. Ik zie mijn nicht niet al die trappen opklauteren.

In het verlengde van deze situatieschets ligt een veiliger voorstel: een Afternoon High Tea. Hartige sandwiches en hapjes, met daarna zoete taart, scones, cakes, bonbons en koekjes, met thee en koffie naar wens. Bubbels mag ook, vers geperst vruchtensap, of mineraal water – al dan niet met een biologische siroop. Zoiets.

Een alternatieve aanpak is het studentenmenu: chips en pinda’s, rode en witte wijn en bier. Merkloos van het onderste schap uit de supermarkt is geen probleem. Het gaat nu eenmaal om de conversatie. Wat wel handig is: als je mee kunt zingen met een lied dat bekend is in de kring waar het feest plaatsvindt, en dan uit volle borst!

Iets minder feestvreugdelijk is ‘The American Party’, tegenwoordig ook ‘Potlatch’ genoemd. De democratische gedachte die hieruit spreekt zegt dat jij een bijdrage mag doen. Je kookt vooraf of je haalt wat bij de traiteur en neemt dat mee. Ook dranken en nagerechten ontkomen hier niet aan. Meer of minder gedoe dus.

Daarbij heb je nog de notoire feestvierders – indrinkers, doordrinkers en afzinkers. Dat laatste wil alleen maar zeggen dat je er goed aan doet een exit-strategie bij de hand te hebben. Taxi? Nee, deze situatie is niet voorbehouden aan mannen, ook vrouwen kunnen heel verdienstelijk vijf keer zoveel drinken als ikzelf. Geen kunst.

Misschien is de eerste en laatste vraag die ik hier zou moeten stellen: ‘wat voor feestje zou je willen?’ Daar mag jij als gast niet te makkelijk over denken – in de trant van ‘verzin jij maar wat’. Zoals gezegd, er zijn de trappen omhoog en omlaag. Potlatch, Hight Tea en studentenmenu zijn een aanslag op je maag. Kies maar!

---

Never

‘Never say never’, I recently said to a cousin who was wondering if there will be another party for the 100th posting. Whether there will be a party is probably not the right question. The question that is more relevant: ‘where is the party?’ I live on a 3rd and 4th floor without an elevator. I don’t see my cousin climbing all those stairs.

An extension of this situation sketch is a safer proposal: an Afternoon High Tea. Savory sandwiches and canapés, followed by sweet tarts, scones, cakes, bonbons and biscuits, with tea and coffee to your liking. Bubbels is also allowed, freshly squeezed fruit juice, or mineral water – with or without an organic syrup. Something like that.

An alternative approach is the student menu: crisps and peanuts, red and white wine and beer. Unbranded from the bottom shelf of the supermarket is no problem. It’s all about the conversation. What is useful: if you can sing along with a song that is known in the circle where the party takes place, and then at the top of your lungs!

Slightly less festive is ‘The American Party’, nowadays also called ‘Potlatch’. The democratic idea that emanates from this says that you can make a contribution. You cook in advance or you get something from the caterer and take it with you. Drinks and desserts cannot escape this either. So more or less hassle.

In addition, you have the notorious revelers – drinkers, heavy drinkers and sinkers. The latter just means that you would do well to have an exit strategy at hand. Cab? No, this situation is not reserved for men, women can also very deservingly drink five times as much as I do. No trick.

Perhaps the first and last question I should ask here is: “what kind of party would you like?” As mentioned, there are the stairs up and down. Potlatch, Hight Tea and student menu are an attack on your stomach. Choose!

---

Advertisement