#177 Vrij

Eigenlijk had ik mezelf vandaag een vrije dag moeten geven. Niet alleen omdat dit vanaf #77 de 100ste blogpost is, maar ook omdat schrijven het beste werkt zonder innerlijke obstakels. Woorden en zinnen vorm laten aannemen is niet een kwestie van doen, maar van laten gebeuren.

De werkelijkheid van het schrijven heeft veel weg van schilderen. Zij het dat zinnen achter elkaar ontstaan en verf in lagen op elkaar. Deze werkwijze levert soms iets extra’s op. ‘Pentimento’. Als de schilder een nieuwe laag aanbrengt uit geldgebrek. De oorspronkelijke laag kan dan jaren later gaan doorschijnen.

Schrijven werkt anders dan schilderen, maar het ‘Pentimento-effect’ bestaat ook uit wijzigingen in het originele werk. Of je het origineel nog zou herkennen is zelfs de vraag. Net als het doorschijnen van het origineel in de nieuwe tekst. Misschien moet je dit ook niet willen. Vrij zijn en opnieuw beginnen is een luxe.

Even terug naar de aanwezigheid van innerlijke blokkades. Die kunnen ontstaan door kwetsuren. Als je schrijft over het leven en dus over de eindigheid daarvan krijg je soms te maken met projecties van lezers. Voor de duidelijkheid: dan is het oppassen geblazen, want voor je het weet zit je gevangen in een afwijzing.

Zo’n afwijzing is zelden persoonlijk bedoeld, al komt dat in eerste instantie wel zo over. Als je daar al op wilt reageren is een enorme alertheid noodzakelijk. Soms heb je de kracht om direct een grens te trekken en de observatie bij de ander terug te leggen. ‘Is niet van mij, maar van jou’. Kwestie van goed in je vel zitten.

Ouderdom en dood. Onbekend maakt onbemind. Een goede vriend vroeg onlangs nog: ‘Wat als dit het is? Als niets meer anders wordt, dat je daarmee moet leven?’ Mijn aanwezigheid in dit leven is een vraag op zichzelf. ‘Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt.’ lijkt hier van toepassing, of: ‘laat je niet gek maken’.

OVERIGENS DIT IS DE 100STE BLOGPOST VANAF #77

---

Free

Actually, I should have given myself a day off today. Not only because this is the 100th blog post from #77, but also because writing works best without inner obstacles. Making words and sentences take shape is not a matter of doing, but of letting happen.

The reality of writing itself is very much like painting. Albeit that sentences arise one after the other and paint is applied in layers. This method sometimes yields something extra. “Pentimento”. When the painter applies a new layer for lack of money. The original layer can show through years later.

Writing works differently than painting, but the “Pentimento effect” here consists of changes to the original work. Whether you would still recognize the original is even the question in this case. Just like the original showing through in the new text. Maybe you shouldn’t want this either. Being free and starting over is a luxury.

Back to the presence of inner blockages. They can be caused by injuries. If you write about life and therefore about its finiteness, you sometimes have to deal with projections from readers. To be clear: then you have to be careful, because before you know it you will be caught in a rejection.

Such a rejection is rarely intended personally, although it may appear that way at first. If you want to react to that, you need to be extremely alert. Sometimes you have the power to immediately draw a line and return the observation to the other person. “It’s not mine, it’s yours.” A matter of feeling good about yourself.

Old age and death. Unknown makes unloved. A good friend recently asked, “What if this is it? If nothing changes, that you have to live with that?’ My presence in this life is a question in itself. ‘Abandon all hope, ye who enter here’ seems to apply here too, or ‘be not fooled’.

BY THE WAY THIS IS THE 100TH BLOG POST FROM #77

---