#175 Gegeven

Nu ik op de leeftijd ben gekomen dat ik kan beamen dat alles wat overblijft herinnering is, dwarrelt mijn geest in milde verwarring door mijn persoonlijke tijdlijn. Wanneer was wat? Was dat echt zo? Of herinner ik mij dingen zoals dat mij het beste uitkomt? Wat is überhaupt de reden dat ik mij dit herinner?

Voor het kind dat ik was is de fascinatie voor zolderkamers, kelders en andere bergruimtes het allergrootst geweest. Daar ervaarde ik iets van het leven dat in de tijd voor mijn geboorte had plaatsgevonden en in het leven van mijn ouders of familieden een rol had gespeeld – die mij tot op dat moment onbekend was.

Dat onbekende ligt binnen handbereik. Daarbij gaat het niet om het ontrafelen van de simpele feiten. Dat de feiten aanraakbaar zijn ligt in hun natuur. In werkelijkheid bestaan er geen geheimen, alleen zaken waarover niet gesproken wordt. Onder de streep van zo’n optelsom gaat dit om alles, en aan kinderen vertel je zoiets niet.

Bij gebrek aan heden of toekomst dwaalt mijn geest door het verleden, waar het vaste punten zoekt tot het moment waarop blijkt dat vaste grond op zo’n imaginaire plek zoeken gekkenwerk is. Bestaansruimte heeft de neiging met de jaren in te krimpen. Het leven speelt zich minder buiten af, eerder als innerlijk landschap.

Dit landschap, dat binnenshuis bestaat, evengoed als in een buitenwereld, verliest in de loop van de tijd tastbaarheid. Net alsof, met het teloorgaan van herinneringen en mogelijke observaties, het belang wat gehecht wordt aan de feitelijkheid van hun bestaan afneemt tot een niveau waarop volledige verdwijning acceptabel is.

Wat van belang was, menszijn, familie, beschaving, bestaat niet meer. Ondanks de aanwezigheid van spiegels is verlies van herkenningspunten groter dan wat ‘mijn’ zelfbeeld heet. Dit bewustzijn is optelsom van gegevenheden binnen wat ik ‘mijn ik’ ben gaan noemen als kind. Dat heeft nu zijn functie verloren. Ik leef zonder bewijs.

Given

Now that I’ve reached the age where I can attest that all that remains is memory, my mind swirls in mild confusion through my personal timeline. When was what? Was that really true? Or do I remember things as it suits me best? What is the reason I remember this anyway?

For the child that I was, the fascination for attics, basements and other storage spaces has been the greatest. There I experienced something of the life that had taken place before my birth and had played a role in the lives of my parents or relatives – unknown to me until then.

That unknown is within reach. This is not about unraveling the simple facts. That the facts are touchable is in their nature. In reality there are no secrets, only things that are not spoken about. Under the line of such an addition, this is about everything, and you don’t tell children something like that.

In the absence of present or future, my mind wanders through the past, looking for fixed points until the moment when it turns out that looking for solid ground in such an imaginary place is madness. Living space tends to shrink with age. Life takes place less outside, more as an inner landscape.

This landscape, which exists indoors as well as in an outside world, loses tangibility over time. As if, with the loss of memories and possible observations, the importance attached to the factuality of their existence diminishes to a level where complete disappearance is acceptable.

What was important, being human, family, civilization, no longer exists. Despite the presence of mirrors, loss of landmarks is greater than what is called ‘my’ self-image. This consciousness is the sum of givens within what I have come to call ‘my I’ as a child. It has now lost its function. I live without proof.

Photography: Peter Herrmann – Leverkusen, Germany – Unsplash.