#174 Nichtjes

Er zijn van die situaties in het leven waar jij of ik als ervaringsdeskundigen onschuldig aan zijn. Bijvoorbeeld ‘familie’. Het eerste wat je leert zeggen na ‘pappa’ en ‘mamma’ is ‘opa’ en ‘oma’. Vaak zitten daar nog wat oompjes en tantetjes aan verbonden en dan heb je al snel neefjes en nichtjes.

Over die laatste categorie gaat dit verhaal. Als telg van een geslacht uit het Rijke Roomsche Leven hadden mijn voorouders hun best gedaan, na het zich ter kerke begeven, heen te gaan (op huis aan) en zich uitputtend te vermenigvuldigen. De gevolgen daarvan zijn generaties later nog steeds overduidelijk. Tegen wil en dank.

Als ik alle neefjes en nichtjes bij elkaar optel dan kom ik tot ver over de honderd. Tegenwoordig is de tijd van de reünies echter voorbij. De eerste generaties hebben het aardse verlaten en de generatie waar ik toe behoor heeft een persoonlijke voorkeur ontwikkeld. Familie jazeker, maar de één spreek je vaker dan de ander.

Dat heeft alles met de vroege jeugd te maken. In die tijd ontwikkel je affiniteiten met familieleden. Mijn ouders bezochten hun ouders, zo raakten we gewend aan elkaar. De jaren tellen op en op een gegeven moment ben je – langdurig of tijdelijk – deel uit gaan maken van andermans tijdlijn. Soms al vijftig jaar lang. En toch, en toch…

Toch zijn er verschillen. In hoe goed je elkaar kent, wat je van elkaar weet. Het mysterie houdt nooit op te bestaan. Ook niet als het zich toont als familielid. De verschijning is bekend, net als de klank van de stem, het gedrag wat er mee samenhangt, herkenning oplevert, of irritatie. Zou je onderduiken bij die ander?

Wat soms een reddingsboei lijkt verschijnt evengoed als zeemeermin die je de diepzee in trekt. Natuurlijk ben ik blij met de vertrouwde verschijning van mijn nichtjes, die inmiddels grootmoeders mogen heten. Die aanwezigheid doet me deugd. Nee, ik ga niet verhuizen. Een eigen leven leef je het beste op afstand.

---

Nieces

There are situations in life that you or I, as experts by experience, are innocent of. For example, “family”. The first thing you learn to say after “daddy” and “mommy” is “grandpa” and “grandma”. Often there are a few uncles and aunts attached to it, then you soon have nephews and nieces.

This story is about the latter category. As a descendant of a family from the Rich Roman Life, my ancestors had done their best, after going to church, to go (home) and multiply exhaustively. The consequences of this are still obvious generations later. Against will and thanks.

If I add up all the nephews and nieces, I come to well over a hundred. Today, however, the time of the reunions is over. The first generations have left the earthly and the generation I belong to has developed a personal preference. Family yes, but one you speak more often than the other.

It has everything to do with early childhood. During that time you develop affinities with family members. My parents visited their parents, so we got used to each other. The years add up, at some point you have become part of someone else’s timeline – long-term or temporary. Sometimes for fifty years. And yet, and yet…

Yet there are differences. In how well you know each other, what you know about each other. The mystery never ceases. Not even if it shows itself as family member. The appearance is known, as is the sound of the voice, the behavior associated with it, yields recognition, or irritation. Would you go into hiding with the other?

What sometimes seems like a life buoy also appears as a mermaid that pulls you into the deep sea. Of course I am happy with the familiar appearance of my nieces, who can now be called grandmothers. That presence makes me happy. No, I’m not moving. Your own life is best lived at a distance.

---