#173 Vergeten

Er zijn diverse beschrijvingen, benamingen en observaties voor dat wat je ‘het grote vergeten’ kunt noemen. Als je er een naam aan geeft weet je nog niet ‘waar dit over gaat’. Als je hier zo snel mogelijk een vinger op wilt leggen zul je merken dat je vinger wijst naar ‘een plek die zojuist verdween’.

Of het geheugen een archief is – zoals ik beweerde in #77 – weet ik niet meer zo zeker. Dit ‘ik’ fungeert als een rollator en tegelijk als een bewegende kermistrap – ‘alles beweegt, ook de leuning’. Wat aanwezig is: ‘dit moment’. Dit moment bestaat echter zonder identiteit, rol, functie, herinnering of bewijzen. Houvast nul.

Alles dat anders is dan dit moment is verzinsel. Een ander woord voor verzinsel is verhaal of voorwendsel. In deze zin heeft leven een theatrale inslag – je kunt overal een masker bij opzetten. ‘Wij doen alsof’. Zolang je ‘denkt’ dat maskers substantie geven aan dit bestaan verkies je decorwisselingen boven bestaansgrond.

‘En de ander dan?’ hoor ik je zeggen. ‘Kun jij mij zien en ik jou?’ is dan de vraag. Hersenonderzoek schijnt uit te wijzen dat wat ik ‘daarbuiten zie’ een projectie is van innerlijke processen. Of ik de ander kan zien en de ander mij blijft dan een vraag waar geen antwoord op is. Tussen zien en gezien worden ligt wel een verbinding.

Wijst dit op eenheid of op tweeheid? Toen een oude vriend het laatste stadium van Alzheimer had bereikt herkenden wij elkaar niet meer vanuit ons eigen perspectief. Hij vanuit een lege geformatteerde harde schijf, ik vanuit op patronen gebaseerde herkenning die geen aansluiting meer vond. Wat bleef: een zachte omgeving.

Als er iets belangrijk is in het leven dan is het dat vallen of vergeten mogelijk wordt gemaakt. Dat beiden een veilige ruimte bieden waarin bestaan of onbestaan van geen belang zijn. Verschijnen en verdwijnen blijven zo natuurlijke processen, waar niets mis mee is. Toch vraag ik me af hoe je naam was. ‘Vraag jij om de mijne?’

Forgetting

There are various descriptions, names and observations for what you can call ‘the great forgetting’. If you give it a name, you don’t yet know ‘what this is about’. If you want to put your finger on this as quickly as possible, you will notice that your finger is pointing to ‘a place that just disappeared’.

Whether memory is an archive – as I claimed in #77 – I’m not so sure anymore. That ‘I’ functions as a walker and at the same time as a moving fairground staircase – ‘everything moves, including the handrail’. What is present: ‘this moment’. This moment, however, exists without identity, role, function, memory or evidence thereof. Hold zero.

Anything other than this moment is fabrication. Another word for fabrication is story or pretext. In this sense, life has a theatrical streak – you can put on a mask for anything. “We pretend”. As long as you ‘think’ that masks give substance to this existence, you prefer the scenery changes to the reason for existence.

“What about the other one?” I hear you say. “Can you see me and I see you?” is the question. Brain research seems to indicate that what I see “out there” is a projection of inner processes. Whether I can see the other and the other me remains a question to which there is no answer. There is a connection between seeing and being seen.

Does this indicate unity or duality? When an old friend reached the final stage of Alzheimer’s, we no longer recognized each other from our own perspective. He from an empty formatted hard drive, me from pattern-based recognition that no longer connected. What remained: a soft environment.

If there’s something important in life, it’s making falling or forgetting possible. That both provide a safe space in which existence or non-existence is of no importance. Appearing and disappearing remain natural processes, there is nothing wrong with that. Still, I wonder what your name was. ‘Are you asking for mine?’