#171 Tot Zover

Sinds #158 ben ik bezig geweest met een experiment: het schrijven van een vervolgverhaal. Zes alinea’s met een opbouw van een beginzin, een eindzin en een escalatiemoment middenin. Dit proces heeft zijn functie vervuld. Voor jou als lezer is het wellicht even slikken dat aan dit verhaal een einde komt.

Het verhaal gaat echter altijd verder, althans… binnen het grote verhaal bloeien de kleine verhalen op en verdwijnen weer net zo onverwacht als ze geboren worden. Dat heb ik als auteur niet in de hand, want een verhaal kent zijn eigen logica, ook als het om een begin en een einde gaat. Wat dat betreft is het verhaal eindbaas.

Mocht je denken dat externe factoren hier een rol in spelen dan kan ik je vertellen dat dit niet het geval is. Of jij als lezer een voorkeur hebt voor stoppen of doorgaan doet er ook niet toe. In dit geval vind het verhaal zelf dat het genoeg is geweest als test sinds #77. Dus het is menens of niks. Tot zover dus. Zie je later Kaaimanneke.

---

So Far

Since #158 I’ve been doing an experiment: writing a follow-up story. Six paragraphs with a structure of an opening sentence, an end sentence and an escalation moment in the middle. This process has fulfilled its function. For you as a reader it may be a bit of a shock that this story comes to an end.

However, the story always goes on, at least… within the big story, the small stories blossom and disappear again just as unexpectedly as they were born. As an author, I cannot control that, because a story has its own logic, even if it has a beginning and an end. In that respect, the story itself is the final commander.

If you think that external factors play a role in this, I can tell you that this is not the case. It doesn’t even matter whether you – as a reader – prefer to stop or continue. In this case the story itself knows it has been enough as a test since #77. So now it’s serious or nothing. So far so. See you later Alligator.

---

Advertisement