#170 Moeder & dochter

Gabriela komt de keuken in en gaat naast haar moeder staan die net bezig is de Lasagna op te scheppen. ‘Hoe is het met je mam?’ Maria kijkt haar aan, zegt: ‘bedoel je nu of in het algemeen?’ ‘Ik bedoel nu.’ ‘Het voelt voor mij best onrustig vandaag, Octavio is een schat, maar een beetje veel is het wel.’

‘Daar hoef jij je niet verantwoordelijk voor te voelen mam’ ‘Ik weet het, maar dat zit helaas in mijn systeem.’ ‘Hoe kijk jij hier tegenaan Gaby?’ ‘Het klopt dat Octavio de laatste tijd veel voor zijn kiezen krijgt, maar op de een of andere manier weet hij er toch mee om te gaan. We mogen hem steunen, maar het is zijn leven.’

‘Heb je het idee dat hij er helemaal alleen voor staat?’ ‘Ik denk het niet mam, wij helpen hem soms en er is een oude huishoudster die hij nog kent uit zijn jeugd die blijkbaar een steun en toeverlaat is.’ ‘Ah, dat is fijn om te horen.’ ‘Je moet er niet aan denken dat je leven zo overhoop wordt gegooid en je niet weet wat te doen.’

Jan Nobel klopt op de keukendeur en zegt: ‘Stoor ik?’ Maria en Gabriela lachen vriendelijk: ‘nee hoor.’ ‘Kan ik de schaal met de Lasagna alvast meenemen?’ ‘Hahaha, jij begint zeker trek te krijgen?’ Nu moet Jan lachen. ‘Ja en ik ben niet de enige.’ ‘Zou je nog een nieuwe fles wijn willen meenemen, wij komen er nu aan.’

Maria trekt Gabriela aan haar mouw en zegt zachtjes: ‘we gaan na het eten wel even een ommetje maken, dan kunnen we verder praten.’ ‘Dat is goed mam.’ Even later zitten ze weer met zijn allen aan tafel. Glazen klinken, er wordt geproost, na het hoofdgerecht tikt Jan met zijn mes tegen zijn wijnglas. Tijd voor een woordje.

‘Lieve mensen, we hebben het er vaker over gehad, verantwoordelijkheid nemen.’ Laat duidelijk zijn dat een volwassene zelf zorg kan dragen voor zijn leven, wat niet wil zeggen dat je alles alleen hoeft te doen. Dus, durf om hulp te vragen als je dat nodig hebt en wees er voor een ander als dat zo uitkomt. Prettig kerstfeest!’

Mother & Daughter

Gabriela enters the kitchen and stands next to her mother who is just scooping up the Lasagna. “How are you mom?” Maria looks at her and says, “Do you mean now or in general?” “I mean now.” “I feel quite restless today, Octavio is a sweetheart, but a bit much is it.”

′′You don’t have to feel responsible for that mom′′ ′′ I know, but unfortunately that’s in my system anyway.” ′′How do you feel about this Gaby?” ′′It’s true that Octavio has had a lot of troubles to choose from lately, but somehow he manages to deal with it. We can support him, but it is his life.”

“Do you feel like he’s on his own?” “I don’t think so mom, we help him sometimes and there’s an old housekeeper he knows from his childhood who seems to be a support.” “Ah, That’s good to hear.” “You can’t imagine your life being so messed up and you don’t know what to do.”

Jan Nobel knocks on the kitchen door and says: “Am I interrupting?” Maria and Gabriela laugh kindly: “No.” “Can I take the bowl with the Lasagna with me?” “Hahaha, you’re definitely starting to get hungry?” Jan’s laughing. “Yes, and I’m not the only one.” “Would you mind bringing another bottle of wine, we’re on our way.”

Maria pulls Gabriela’s sleeve and says softly, “We’ll go for a walk after dinner, then we can talk further.” “That’s okay Mom.” A little later they are all sitting at the table together again. Glasses clink, people toast, after the main course Jan taps his wine glass with his knife. Time for a word.

“Lovely people, we have talked about it before, taking responsibility.” Let it be clear that an adult can take care of his own life, which does not mean that you have to do everything alone. So, dare to ask for help when you need it and be there for someone else when it suits you. Merry Christmas!’