#168 De afspraak in het park

Het is twee weken later als Octavio een afspraak heeft met Tante Oma in het Vroesenpark. Ze ontmoeten elkaar bij de kleine speeltuin in gezelschap van kleindochter Sophie en dochter Mireille. ‘Zullen we een stukje wandelen?’ Ze lopen in de richting van het paviljoen, maar gaan daar niet naar binnen.

Een eind verderop gaan ze zitten op een bankje. ‘Mag ik je een persoonlijke vraag stellen?’ ‘Hoe goed ken jij die meisjes, Kirsten en Gabriela?’ Octavio valt stil, denkt zichtbaar na en begint dan twijfelend: ‘Ik heb ze twee jaar geleden ontmoet op de Universiteit. Ze zaten niet in mijn jaar, we leerden elkaar kennen op een feestje.’

‘Ken je hun ouders?’ ‘Ik heb ze nu een paar keer ontmoet, aardige mensen, valt niets op aan te merken. Net als de meisjes, die komen nogal onschuldig over.’ ‘Sorry’ zegt Tante Oma, ‘het lijkt erop dat je nog niet zoveel hebt meegemaakt op het gebied van deceptie. Alleen bij familie weet je wie je voor je hebt en zelfs dan.’

‘Heeft iemand eigenlijk een sleutel van je huis?’ Er valt een lange stilte en je hoort hem denken. ‘Ja, nu u het zegt, mijn nicht heeft nog een setje sleutels.’ ‘Zou er iemand kunnen zijn die daar toegang toe heeft?’ ‘Geen idee, Tante Oma, ik kan het vragen.’ ‘Sowieso een nieuw slot op je voordeur plaatsen.’ voegt zij hieraan toe.

Ze slaken allebei een diepe zucht, kijken elkaar aan en moeten lachen. ‘Heeft dat laboratoriumonderzoek nog iets opgeleverd, de geluidsopname en dat apparaat?’ vraagt Octavio. ‘Dat is het punt’ zegt Tante Oma. ‘De stem bleek een tekst-naar-spraak-app te zijn. De speakerphone een speeltje dat je bij iedere spy-shop koopt.’

‘Natuurlijk is het goed dingen wetenschappelijk te checken als het om bewijslast gaat, dat blijft gebaseerd op controle. Er is veel onduidelijk, dat vraagt tijd en geduld. Noem me trouwens maar Hatty.’ ‘Hetty?’ ‘Zo spreek je het uit in het Nederlands, ‘Hatty’, dat is mijn codenaam, maar nu even iets geheel anders…’

---

The appointment in the park

It is two weeks later when Octavio has an appointment with Aunt Grandma in the Vroesenpark. They meet at the small playground in the company of granddaughter Sophie and daughter Mireille. “Shall we go for a walk?” They head toward the pavilion, but don’t go inside.

They sit down on a bench some distance away. “May I ask you a personal question?” “How well do you know those girls, Kirsten and Gabriela?” Octavio falls silent, visibly thinking, then begins hesitantly: “I met them two years ago at university. They weren’t in my year, we met at a party.“

“Do you know their parents?” “I’ve met them a few times now, nice people, nothing to fault. Just like the girls, they seem quite innocent.’ ‘Sorry,’ says Aunt Grandma, ‘it seems you haven’t been through much in the way of deception yet. Only with family do you know who you have in front of you and even then.”

“Does anyone actually have a key to your house?” There is a long silence and you can hear him thinking. “Yes, now that you mention it, my niece still has a set of keys.” “Could anyone have access to that?” “I don’t know, Aunt Grandma, I can ask.” “Put a new lock on your front door,’ she adds.

They both let out a deep sigh, look at each other and laugh. “Has that lab research turned up anything, the sound recording and that device?” asks Octavio. “That’s the point,” says Aunt Grandma. “The voice turned out to be a text-to-speech app. The speakerphone is a toy that you buy at every spy shop.”

“Of course it is good to check things scientifically when it comes to proof, that remains based on control. There is a lot that is unclear, which takes time and patience. Call me Hatty, by the way.” “Hetty?” “That’s how you pronounce it in Dutch, ‘Hatty’, that’s my code name, but now something completely different…”

---