#162 Hou 2x van mij

Zonnestralen strelen de zachte witte vacht van Katerina, de mollige oude kat van Octavio die in een kartonnen doos naast de bank ligt. Dood. Morsdood. Octavio schrikt als hij haar ontzielde lijfje ontdekt. Totaal onverwacht heeft ze de geest gegeven. Dit had hij niet aan zien komen, een valse start van de dag.

Als hij even later Kirsten aan de lijn heeft zegt ze zachtjes dat ze van hem houdt en met hem meeleeft. Het is toch een levend wezen en Katerina en Victoria zijn oude vriendjes van hem. Zal wennen zijn, niet alleen voor hem, ook voor Victoria. Nadat Katerina naar de dierenbegraafplaats is gebracht blijft Victoria naar haar zoeken.

Wekenlang is Octavio in de rouw. Hij deelt filmpjes van Katerina op YouTube. Ook Gabriela probeert hem te troosten, door te zeggen dat ze het ‘vervelend’ voor hem vindt. Daar voegt ze een paar krachttermen aan toe die ik hier niet herhaal. Er is een gevoelige plek geraakt bij iedereen, bij Octavio in het bijzonder: stil verdriet.

De eigenaar van de dierenbegraafplaats vraagt aan Octavio of hij niets bijzonders heeft gemerkt op de voorgaande dagen. Meestal veranderd er iets in het gedrag van een kat als de dood naderbij komt. Er was hem niets opgevallen, maar nu in de dagen na de ontdekking begint hij te twijfelen. Een harde klap in de nacht?

Iedere ochtend kijkt hij naar de verkeersstroom die vijftien etages lager traag over de Erasmusbrug kruipt. Het scheepvaartverkeer op de rivier gaat sneller. Links en rechts houden helikopters dit tafereel in de gaten. Die ochtend heeft hij een afspraak met een opdrachtgever in de stad. Hij pakt zijn spullen, gaat op weg.

In het café van het WTC is hij eigenlijk iets te vroeg. Op de een of andere manier maakt deze tijd hem bewuster van de relaties die hij heeft met mensen en met dieren. Een stimulans voor gedachten en gevoelens. Is het toeval dat Gabriela, Kirsten, Katerina en Victoria tweelingen zijn? Dan komt Octavio’s klant binnen.

#162 Love me two times

Sunbeams caress the soft white fur of Katerina, Octavio’s chubby old cat, who lies in a cardboard box next to the sofa. Dead. Stone-dead. Octavio is startled when he discovers her lifeless little body. She died completely unexpectedly. He had not seen this coming, a false start to the day.

When he talks to Kirsten a little later, she says softly that she loves him and sympathizes with him. It is a living creature after all and Katerina and Victoria are old friends of his. Will take some getting used to, not only for him, but also for Victoria. After taking Katerina to the pet cemetery, Victoria continues to search her.

Octavio is in mourning for weeks. He shares videos of Katerina on YouTube. Gabriela also tries to comfort him, saying that she finds it “annoying” for him. She adds a few expletives that I will not repeat here. A sensitive spot has been touched with everyone, with Octavio in particular: silent sadness.

The owner of the pet cemetery asks Octavio if he hadn’t noticed anything special on the previous days. Usually something changes in a cat’s behavior as death approaches. He hadn’t noticed anything, but now in the days after the discovery he begins to have doubts. A loud bang in the middle of the night?

Every morning he watches the stream of traffic crawling slowly across the Erasmus bridge fifteen floors below. Shipping traffic on the river is moving faster. Helicopters keep an eye on this scene left and right. That morning he has an appointment with a client in town. He packs up his things and sets off.

In the café of the WTC he is actually a little too early. Somehow this time makes him more aware of the relationships he has with people and with animals. A stimulus for thoughts and feelings. Is it a coincidence that Gabriela, Kirsten, Katerina and Victoria are twins? Then Octavio’s customer enters.