#161 Overtollig

Ontstoken worden door onbekende verlangens / dit vuur van de gewone aard der dingen, vervaagt, vervaagt, vervaagt / Die dingen lijken overtollig of heel even volledig alledaags / maar nooit en te nimmer ongeïnspireerd banaal. – OCTAVIO KRUITHOF uit: Gedichten voor mijn lieve knapperdjes.

Ik weet nergens van. Ik ben nog niet in de stemming om te schrijven. Zal er iets gebeuren? Jawel, maar wat? Dat weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat er nu drie personages zijn, als ik mezelf niet meereken. Ik probeer geen hoog gespannen verwachtingen te wekken, maar weet werkelijk niet wat me te wachten staat.

De geestesgesteldheid waar ik me in bevind heet overtollig. Als auteur doe ik er eigenlijk niet toe. Niet in dit verhaal. Mijn personages en ik zijn verwisselbaar geworden, al laat ik ze nog niet eens aan het woord. Al laat ik ze amper acteren, of over deze tijdlijn bewegen. Wij zijn amper mensen van vlees en bloed.

Door leestekens te zetten goochel ik met de intonatie en de ademhaling van Gabriela, Kirsten en Octavio. Soms zet ik niks op een plek waar dit logischerwijs de bedoeling zou zijn – of juist tegendraads wel op een plek in de tekst waar enige onthouding beter zou werken. Voel ik me schuldig? Nee, jatten is ook inspiratie.

Hoe is het met de meisjes Borel? Zij leven in een onpersoonlijke limbus zonder het kwade of het goede te bereiken en zoeken naar een manier om zich als individu te actualiseren, het heden te betreden. Als ik in de war raak stel ik een vraag aan ChatGPT, hèt trendy, politiek correcte, geweten van het wereldwijde web.

Wat je leest is niet meer dan vingeroefening, uitstelgedrag, een omtrekkende beweging. Kan en wil ik van start gaan? Vooruit met de geit. Blijkbaar zit ook ik in een limbus – een voorgeborchte zonder toegang tot een vagevuur – wonend aan de rand van een hemel en een hel. Tussen vreemde dagen en – Eeuwige strijd.

Superfluous

Be kindled by unknown desires / this fire of the ordinary nature of things, fades, fades, fades / Those things seem superfluous or completely mundane for a moment / but never uninspired banal. – OCTAVIO KRUITHOF from: Poems for my sweet beauties.

I don’t know about anything. I’m not in the mood to write yet. Will something happen? Yes, but what? I do not know either. What I do know is that there are three characters now, if I don’t count myself in. I try not to raise high expectations, but really don’t know what to expect.

The state of mind I am in is called superfluous. As an author, I don’t really care. Not in this story. My characters and I have become interchangeable, although I don’t even let them speak yet. Although I barely let them act, or move across this timeline. We are barely flesh and blood human beings.

By using punctuation marks I juggle with the intonation and breathing of Gabriela, Kirsten and Octavio. Sometimes I don’t put anything in a place where this would logically be the intention – or, conversely, in a place in the text where some abstinence would work better. Do I feel guilty? No, stealing is also inspiration.

How are the girls Borel? They live in an impersonal limbus without attaining evil or good, and seek a way to actualize themselves as individuals, to enter the present. If I get confused, I’ll ask a question to ChatGPT, this trendy, politically correct, conscience of the world wide web.

What you are reading is just a finger exercise, procrastination, a circumferential movement. Can and do I want to start? Let’s get on with it. Apparently I too am in a limbus – a limbo without access to a purgatory – living on the edge of a heaven and a hell. Between Strange Days and – Eternal Struggle.