#158 Vreemde dagen

Toen de tweeling werd geboren was iedereen ontroerd. Als je ze naast elkaar zag liggen in de wieg leek er een enorme vrede van hen uit te gaan. De een wat meer in zichzelf gekeerd, de ander al direct uitreikend, op zijn minst qua innerlijke houding. Zelfs als dat schijnbaar was leek er niets op tegen.

Het was in de dagen die er op volgden dat de kiem werd gelegd voor de strijd die later zou ontbranden. Als je precies zou willen weten wat de oorzaak is van deze tragedie had je getuige moeten zijn van de aangifte bij de burgerlijke stand. Daar werd de één ‘goed’ en de ander ‘kwaad’ genoemd. Tja, wat zit er in een naam?

Persoonlijk was ik blij dat de kinderen een wat kortere roepnaam kregen. ‘Goe’ en Kwa’. In de praktijk was het moeilijk om ze uit elkaar te houden, wat aanleiding tot verwarring gaf. Goe bleek Kwa te zijn of andersom. Veel verschil scheen er niet te wezen, in die vreemde dagen van het eerste jaar waarin alles onschuldig leek.

Naarmate de kindjes groter werden leek het wel dat ze ook meer inhoud in hun respectievelijke naamgeving brachten. Goe was Goe en Kwa was Kwa. Hun persoonlijke trekken werden steeds duidelijker en toch bleef het lastig om ze uit elkaar te houden, ondanks de uitersten leken ze vaker op elkaar dan zichzelf.

Voor de ouders dus geen sinecure om de tweeling op te voeden op een wijze die gepast was. Eigenlijk kun je het nooit goed doen, niet met Goe, noch met Kwa. Die deden toch niet wat ze gezegd werd, ze volgden hoogstens het pad dat ze als levend voorbeeld voor zich zagen – in, met en door het gedrag van hun ouders.

Daar zat hem nu net de kneep. Des te ouder de kinderen werden, des te meer ze gingen lijken op hun ouders. Niet dat ze dat wilden, nee dat nooit, maar ja, voor ze het wisten keken ze in een spiegel die ze niet verwacht hadden. Goe was Goe en Kwa was Kwa, andersom en driedubbel overgehaald, en daar begint dit verhaal.

Het is dat ik het goed voor heb met mijn lezers, anders was ik bij de vorige alinea gestopt met mijn relaas. Helaas moet ik bij voorbaat aangeven dat deze wending niet veel gaat opleveren. Het is waar dat in kwesties van goed en kwaad het beter is om duidelijk te zijn, grenzen te trekken. Oké, hier is de grens: ‘wordt vervolgd’.

Strange days

When the twins were born, everyone was moved. When you saw them lying next to each other in the cradle, an enormous peace seemed to emanate from them. One more introverted, the other reaching out immediately, at least in terms of inner attitude. Even if that was only apparent, there was nothing wrong with it.

It was in the days that followed that the seeds were sown for the battle that would later ignite. If you wanted to know exactly what caused this tragedy, you should have witnessed the declaration at the registry office. There one was called ‘good’ and the other ‘bad’. Well, what’s in a name?

Personally, I was glad that the children got a shorter nickname. ‘Gooh’ and Bah’. In practice, it was difficult to tell them apart, which led to confusion. Gooh turned out to be Bah or vice versa. There didn’t seem to be much difference, in those strange days of the first year when everything still seemed innocent.

As the children grew, it seemed that they also brought more content into their respective names. Gooh was Gooh and Bah was Bah. Their personal features became more and more apparent and yet it was still difficult to tell them apart, despite the extremes they more often resembled each other than themselves.

So it was no sinecure for the parents to raise the twins in a way that was appropriate. In fact, you can never get it right, not with Gooh, nor with Bah. They didn’t do what they were told anyway, they just followed the path they saw as a living example – in and with and through the behavior of their parents.

That was just the rub for him. The older the children got, the more they resembled their parents. Not that they wanted to, no never, but yes, before they knew it they were looking in a mirror they didn’t expect. Gooh was Gooh and Bah was Bah, the other way around and triple coaxed, and that’s where this story begins.

It is that I have good intentions with my readers, otherwise I would have stopped at the previous paragraph with my story. Unfortunately, I must state in advance that this turn will not yield much. True, in matters of right and wrong, it is better to be clear, to draw boundaries. Okay, here’s the line: “to be continued.”