#153 Virtueel (1)

Eigenlijk heb ik een voorliefde voor de nacht. Niet zozeer het nachtleven, wel een nachtelijk bestaan. De rust is weergekeerd, de mensen slapen, het aantal gedachten dat door de ether zweeft is sterk verminderd. Kortom er is ruimte voor creativiteit, het realiseren van dromen, ook puur virtueel.

Sinds midden jaren negentig van de vorige eeuw – ja zo oud ben ik al – ben ik mij in toenemende mate bezig gaan houden met wat ‘de virtuele werkelijkheid’ heet. Zodra je vakmatig bezig bent met communicatie is alles wat je doet onder de paraplu van ‘visualiseren’ te vangen. Het resultaat is een parallelle werkelijkheid.

Dat laatste wil zeggen: een werkelijkheid naast de reeds bestaande realiteit. Ook hier is de definitie lastig vast te pinnen. Wat ik ‘de gewone werkelijkheid’ noem lijkt vaak synoniem met ‘feitelijkheid’. Om welke feiten het dan gaat is afhankelijk van het perspectief van waaruit je kijkt. Je begrijpt het al, dat is duizelingwekkend.

Om het alsnog simpel te houden bestaat ‘visualisatie’. Daarmee kan een ontwerper een voorbeeld maken van hoe ‘een werkelijkheid’ er uit zou kunnen zien. Kun je het nog volgen? Een grafisch ontwerper maakt een model van een folder, zodat een opdrachtgever kan zien hoe die er uit gaat zien, een architect een maquette.

Zo lijkt het virtuele overzichtelijk, ze dient een praktisch doel, kosten besparen, het is nu eenmaal makkelijker een model of een maquette te maken dan drukwerk of een gebouw. Zodra echter ‘het imaginaire’ meespeelt wordt de situatie complexer, we betreden het domein van de kunst met daarin een hoofdrol voor het ongeziene.

Dat wat ongezien is heet nieuw, onbekend, ongewoon, oorspronkelijk, origineel. Kortom, het is maar de vraag of er herkenning is en erkenning bij het ten tonele verschijnen van het afwijkende, de frisse wind die door onze verbeelding waait. Het virtuele is werkelijk als ze voor opschudding zorgt. Zo banaal kan het zijn.

Virtual (1)

Actually, I have a preference for the night. Not so much the nightlife, but for a nocturnal existence. Peace has returned, people are asleep, the number of thoughts floating through the ether has greatly diminished. In short, there is room for creativity, for realizing dreams, also purely virtual.

Since the mid-nineties of the last century – yes I am already that old – I have become increasingly involved with what is called ‘virtual reality’. As soon as you are professionally involved in communication, everything you do can be caught under the umbrella of ‘visualizing’. The result is a parallel reality.

The latter means: a reality next to the already existing reality. Here, too, the definition is difficult to pin down. What I call ‘ordinary reality’ often seems synonymous with ‘factuality’. Which facts are involved depends on the perspective from which you look. You already understand, so that is dizzying.

To keep it simple, there is ‘visualization’. This allows a designer to make an example of what ‘a reality’ could look like. Can you still follow it? A graphic designer makes a model of a folder, so that a client can see what it will look like, an architect makes a maquette.

For example, the virtual seems clear, it serves a practical purpose, saving costs, it is simply easier to make a model or a scale model than printed matter or a building. However, as soon as ‘the imaginary’ comes into play, the situation becomes more complex, we enter the domain of art in which the unseen plays a leading role.

That which is unseen is called new, unknown, unusual, primordial, original. In short, the question is whether there is recognition and acknowledgment at the appearance of the deviant, the fresh wind that blows through our imagination. The virtual is only real if it causes commotion. It can be that banal.