MIJN MOMENT 2022

Sinds 2010 schrijf ik jaarlijks een bijdrage voor ‘Mijn Moment’, het blog-platform van foto-video-journalist Henk-Jan Winkeldermaat. Rond kerst schrijven +300 bloggers over hun meest dierbare, belangrijkste, mooiste, meest aangrijpende of karakteristieke moment van het afgelopen jaar.

Dit jaar heeft Henk-Jan besloten te stoppen met MijnMoment. Daar zijn voldoende redenen voor te noemen. Als je wel eens de aanjager bent geweest van zo’n intensief project dan begrijp je wel waarom. Desalniettemin publiceer ik hier ‘Mijn Moment 2022’, als ‘homage’ aan de bijzondere plek die dit initiatief inneemt.

Op een zomeravond – begin juli – zingt een merel zijn avondlied dat mij bereikt via de openstaande balkondeur. Dat lied roept herinneringen op aan andere zomers. Zomers die op een bepaald moment hun hoogtepunt bereiken en zich dan langzaam en traag opmaken om afscheid te nemen. Dat gevoel noopt me deze regels te schrijven, met als belangrijkste reden het bewustzijn dat de aanwezigheid van een geheugen niet per definitie voor altijd is.

Sinds 10 juli 2022 schrijf ik bijna dagelijks. Het ontstaan van dit ritueel hangt samen met het culminatiepunt van de afgelopen zomermaanden. Overdag is het te warm om te wandelen, dus maak ik s’ochtends om 5 uur een ommetje en schrijf daarna een cursiefje. Voor je het weet zit je aan de 75 stuks.

Heel mijn leven heb ik een positieve instelling gehad. Zodra ik een lichtpuntje zie ga ik er op af. Dat is mooi, maar daar kan ik mij ook flink op verkijken. Waar ik nu tegenaan loop is een grensgeval. Mentaal zie ik geen obstakels, maar lichamelijk blijft de werkelijkheid weerbarstiger dan ik dacht.

Voor een ander niet te volgen. In de lucht bewegen de wolkenlagen langzaam voorwaarts en werpen schaduwen over de daken van de huizen beneden op aarde. Zo zie je hoe de tijd verstrijkt, hoe de ruimte gevuld raakt en zich leeg maakt in een onafgebroken beweging in de richting van dit moment, waar zij even stopt.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Ik zie, ik zie niet wat jij ziet. Kleine verschillen die amper opvallen. Grote feiten die anders zijn en je over het hoofd ziet, doordat ze vanzelfsprekend lijken. Situaties die iets vertellen over een plek, de schaal van die plek, de betekenis van ‘het bestaande’.

Het leven bestaat uit een reeks grotere en kleine rituelen, ook wel transities of transformaties genoemd. Een ritueel is een verhaal dat hoort bij de overgang van de ene situatie naar een andere.

Verandering heeft een begin, een midden en een eind. Ik kook een gerecht, serveer de maaltijd, daarna eten we samen. Al deze stappen blijven overzichtelijk dankzij de menselijke maat. Eerst is er het koken, daarna het serveren en pas daarna het eten. Zo kan ik van iedere stap genieten.

Iedere stap is op deze manier een ervaring. Het is niet alleen het eten dat mijn maag vult. Ik raak ook verstild door de ervaring en de handelingen zelf. De vervulling die een ritueel in het leven brengt heeft zo betekenis.

Dankzij de aandacht waarmee je dingen doet – of het nu koken is, serveren, eten, of bloggen – krijgt de handeling gewicht, in de zin van de moeite van het ervaren waard. Aandacht toont respect voor de intense beleving van bestaan.

Huub Koch op MijnMoment.com.

MY MOMENT 2022

Since 2010 I write an annual contribution for ‘Mijn Moment’, the blog platform of photo-video journalist Henk-Jan Winkeldermaat. Around Christmas, +300 bloggers write about their most precious, most important, most beautiful, most poignant or characteristic moment of the past year.

This year Henk-Jan has decided to stop MijnMoment. There are enough reasons for this. If you have ever been the driver of such an intensive project, you will understand why. Nevertheless, I publish ‘My Moment 2022’ here, as ‘homage’ to the special place that this initiative occupies.

On a summer evening – early July – a blackbird sings its evening song that reaches me through the open balcony door. That song brings back memories of other summers. Summers that reach their peak at some point and then slowly and sluggishly get ready to say goodbye. That feeling compels me to write these lines, the main reason being the awareness that the presence of a memory is not necessarily forever.

Since July 10, 2022 I write almost daily. The origin of this ritual is related to the culmination point of the past summer months. During the day it is too hot to walk, so I take a walk at 5 o’clock in the morning and then write a cursive.

Before you know it you’ll have 75 pieces.

All my life I have had a positive attitude. As soon as I see a bright spot, I go for it. That’s nice, but I can also be very wrong about that. What I’m running into now is a borderline case. Mentally I don’t see any obstacles, but physically reality turns out to be more unruly than I thought.

Hard to understand for others.

In the sky, the cloud layers slowly move forward, casting shadows over the roofs of the houses below on Earth. So you see how time passes, how this space fills and empties itself in a continuous movement towards this moment, where it stops for a moment.

I see, I see what you don’t see. I see, I don’t see what you see. Small differences that are barely noticeable. Big facts that are different and you overlook, because they seem obvious. Situations that tell something about a place, the scale of that place, the meaning of ‘the existing’.

Life consists of a series of major and minor rituals, also called transitions or transformations. A ritual is a story associated with the transition from one situation to another.

Change has a beginning, a middle and an end. I cook a dish, serve the meal, then we eat together. All these steps remain clear thanks to the human dimension. First there is the cooking, then the serving and only then the food.

So I can enjoy every step. Every step is an experience in this way. It’s not just the food that fills my stomach. I am also stunned by the experience and the actions themselves.

The fulfillment that a ritual brings to life is thus meaningful. The attention with which you do things – whether it’s cooking, serving, eating, or blogging – gives the action weight, in the sense of worth experiencing.

Attention shows respect for the intense experience of existence.

Huub Koch on MyMoment.com.