#152 Stilte

Een wit vel papier dat symbool staat voor ‘Alles wat we willen zeggen, maar niet mogen zeggen.’ Een signaal dat zelfcensuur verbreekt, niet alleen in het kader van maatschappelijk protest, maar ook als innerlijke vraag. Lijkt op een variabele vertaling van ‘waarover men niet spreken kan, moet men zwijgen‘.

Om jezelf of ‘de wereld’ lastige vragen te stellen is geen eenvoudige opgave. Er zit weerstand op, van binnen en van buiten. Aan de andere kant wordt de waarde van spreken vaak overschat, zeker in de kunsten of de literatuur. Het doorbreken van persoonlijk zwijgen gaat vaak soepeler door een langzame, maar zekere, opbouw.

Uiteindelijk zwelt het spreken aan, of dit nu uit het vocale zwijgen bestaat of uit een leeg vel papier. Het leven laat zich niet beperken en breekt uit de door anderen of zelfopgelegde censuur. De borst wil ademen, zich vullen met vrijheid, een weg van binnen naar buiten vinden, of andersom. Dat laatste kan opluchten en ontketenen.

Toch zorgt de huidige trilling voor het ontstaan van de vraag: is dit echt of onecht? Zijn al die revolutionaire erupties een mediahype die de kijker of lezer tijdelijk van afleiding voorzien, of legt het nog een ander fenomeen bloot? Namelijk dat het tijd wordt dat media op blanco gaan. Voor de broodnodige rust kan dat geen kwaad.

Als een ander dat niet doet wordt het doe-het-zelven. Want wie zit hier nu aan de knoppen? Niet geloven in ‘veel beloven, weinig geven, doet de gek in vreugde leven’. Je kunt met een vinger wijzen naar de ander, dan wijzen drie vingers naar jezelf. Een wit vel is één stap. Voor meer richting adviseer ik ‘een lege geest’.

Silence

A white sheet of paper that symbolizes ‘Everything we want to say, but are not allowed to say.’ A signal that breaks self-censorship, not only in the context of social protest, but also as an inner question. Resembles a variable translation like “whereof one cannot speak, one must remain silent“.

Asking yourself or “the world” difficult questions is no easy task. There is resistance, inside and out. On the other hand, the value of speaking is often overestimated, especially in the arts or literature. Breaking personal silence often goes more smoothly through a slow but sure build-up.

Eventually the speech swells, whether it is vocal silence or a blank sheet of paper. Life does not allow itself to be limited and breaks out of the censorship imposed by others or self. The chest wants to breathe, fill with freedom, find a way from the inside out, or vice versa. The latter can relieve and unleash.

Yet the current vibration gives rise to the question: is this real or false? Are all these revolutionary eruptions a media hype that temporarily distracts the viewer or reader, or does it reveal another phenomenon? Namely, that it is time for media to go blank. That can’t hurt for the much needed rest.

If someone else doesn’t do it, it becomes do-it-yourself. Because who is at the controls here? Not believing in ‘promising much, giving little, makes the madman live in joy’. You can point one finger at the other, then three fingers point at yourself. A white sheet is one step. For more direction, I recommend “an empty mind.”