#148 Negen jaar

Tijd is als zand dat tussen vingers doorglipt. Als de zachte wiekslag van een vlinder die de wind doet opsteken. Hoe snel het leven voorbijgaat realiseer ik me, elf jaar geleden, als de diagnose ‘ongeneeslijk’ bij Lide word vastgesteld. De vijfendertig jaar die je samen hebt doorleeft zijn opeens bijna voorbij.

Vandaag is het negen jaar geleden dat we afscheid namen. Er zijn duizenden momenten die we samen hebben gedeeld. Thuis en in de nabije omgeving, maar ook op verre reizen in hotels of kleine logementen. Het is een deel van het verhaal van een leven. Met uiterlijke bewijzen en innerlijke sporen die gevoel achterlaten.

Toch zou ik kunnen besluiten deze dag voorbij te laten gaan zonder er aandacht aan te schenken. De gevoelens die sporen achterlaten zijn nu eenmaal van een gemengde soort. Dezelfde persoon die je lief is kan voor kwetsuren zorgen, niet makkelijk te helen. Excuus op de valreep onderstreept de pakketovereenkomst.

Misschien is samen een leven delen het ongemakkelijkste dat je kunt bedenken. Niets is vanzelfsprekend, ook al lijkt dat misschien wel zo te zijn. Verwachtingen komen niet uit, dat geldt niet alleen voor de ander, maar ook voor mij als persoon. Het is dus al heel wat als je in elkaars behoeften voorziet, of in één heel specifieke.

Wat betekent het als je levensgezel er niet meer is? Gisteren zou mijn vader 106 jaar oud zijn geworden. Is dat een gemis? Voor wie? Dan spreek ik niet eens over andere geliefden. Wat gemist wordt – nabijheid, steun, begrip, intimiteit. Dat gemis dwingt je een relatie te ontwikkelen met jezelf, getuige te zijn van wat is.

Iedere dag stil staan bij wat gemist wordt of tijd nemen voor dat wat aanwezig is, het kan. Het gebeurt zelden als de karavaan van het leven verder trekt, ons geen moment rust voor reflectie gunt. Dat moment moeten we onszelf gunnen, anders komt het er niet van. Je sterft zoals je leeft. Zo’n moment is en blijft ‘tijdloos’.

---

Nine years

Time is like sand slipping through your fingers. Like the soft beat of a butterfly’s wings that stirs the wind. I realized how quickly life goes by, eleven years ago, when Lide was diagnosed ‘incurable’. The thirty five years we lived together are suddenly almost over.

Today it is nine years since we said goodbye. There are thousands of moments we’ve shared together. At home and in the immediate vicinity, but also on long journeys in hotels or small lodgings all over the globe. It’s part of the story of a life. With outer evidence and inner traces that leave feelings.

Yet I might decide to let this day pass without paying attention to it. The feelings that leave traces are of a mixed kind. The same person you love can also cause injuries that are not so easy to heal. Apology at the last minute underlines such package deal. But then, can we look into the mirror?

Perhaps sharing a life together is the most awkward thing you can think of. It is not self-evident, even though it may seem that way. Expectations do not come true, this applies not only to the other person, but also to me as a person. So it is already quite a lot if you meet each other’s needs, or one very specific one.

What does it mean when your mate is gone? Yesterday my father would have turned 106 years old. Is that a loss? For whom? I’m not even talking about other lovers. What is missing – closeness, support, understanding, intimacy. That lack forces you to develop a relationship with yourself, to witness what is.

Thinking every day about what is missed or taking time for what is present, it is possible. It seldom happens when the caravan of life moves on, not giving us a moment’s rest for reflection. We have to allow ourselves that moment, otherwise it won’t happen. You die as you lived. Such a moment is and will remain ‘timeless’.

---