#136 Grensgeval

In de zomer van 2019 verbleef ik een weekje in Zweden om een vriend te helpen bij het inrichten van een expositie. Terwijl de dagen voorbij vlogen merkte ik iedere dag meer lichamelijk ongemak bij mezelf. In eerste instantie denk je nog dat dit ligt aan een ander dagritme en afwijkende activiteiten.

Terug in Nederland bleef ik last houden van rugpijn en bezocht mijn fysiotherapeut. In plaats van op de klacht in te gaan voelde hij aan mijn pols, haalde een hartmeter tevoorschijn en direct bleek dat mijn hart onregelmatig sloeg. Dus werd ik naar de huisarts gestuurd, die 48 uur lang een ‘holter-ecg’ mijn hartritmes liet registreren.

Uit dat eerste onderzoek bleek dat mijn hart op de gekste momenten opeens naar 145+ slagen per minuut gaat. Daarna slaat het weer op een manier die ‘normaal’ lijkt. Onderzoeken in het ziekenhuis volgden en de uitslag was redelijk positief – geen operatie en geen medicijnen nodig. Wel aanpassingen aan mijn levensstijl.

Dat laatste lijkt gemakkelijker dan het is. De afgelopen drie jaar heb ik drie diëtisten geraadpleegd en evenzovele beweegprogramma’s gevolgd. Ik ben gestopt met roken en heb het opstarten van een nieuw bedrijf stilgelegd. Het enige resultaat dat ik bespeur is achteruitgang in conditie en uithoudingsvermogen. Een blinde vlek?

Heel mijn leven heb ik een positieve instelling gehad. Zodra ik een lichtpuntje zie ga ik er op af. Dat is mooi, maar daar kan ik mij ook flink op verkijken. Waar ik nu tegenaan loop is een grensgeval. Mentaal zie ik geen obstakels, maar lichamelijk blijkt de werkelijkheid weerbarstiger dan ik dacht. Voor een ander niet te volgen.

Althans, als de ander niet op de hoogte is lijkt er niks aan de hand. Voorlopig moet ik leven met deze beperkingen. Te snel moe, uitgeput, over mijn grenzen. Deze week heeft mijn huisarts gezegd dat ‘hij’ daar niks aan kan doen. Dat betekent dat ‘ik’ vanaf heden die grenzen ‘zelf’ moet bewaken. Op zoek naar een nieuwe nullijn.

Blauw (Woordnacht) afgezegd.

---

Borderline case

In the summer of 2019 I spent a week in Sweden to help a friend set up an exhibition. As the days flew by, I noticed more physical discomfort in myself every day. At first you think that this is due to a different daily rhythm and different activities.

Back in the Netherlands I continued to suffer from back pain and visited my physiotherapist. Instead of going into the complaint, he felt my pulse, took out a heart meter and it immediately turned out that my heart was beating irregularly. So I was sent to the GP, who had a ‘holter ECG’ record my heart rhythms for 48 hours.

That first study showed that my heart suddenly goes to 145+ beats per minute at the craziest moments. Then it strikes again in a way that seems ‘normal’. Investigations in the hospital followed and the results were fairly positive – no surgery and no medication needed. Changes to my lifestyle.

The latter seems easier than it is. In the past three years I have consulted three dieticians and followed as many exercise programs. I have quit smoking and stopped starting a new business. The only result I notice is a decline in fitness and stamina. A blind spot?

All my life I have had a positive attitude. As soon as I see a bright spot, I go for it. That’s nice, but I’m also very wrong about that. What I’m running into now is a borderline case. Mentally I see no obstacles, but physically reality turns out to be more unruly than I thought. Not to follow for others.

At least, if the other person is not aware, nothing seems to be wrong. For now I have to live with these limitations. Tired too quickly, exhausted, beyond my limits. This week my doctor said that “he” can’t do anything about it. This means that from now on ‘I’ must guard those boundaries ‘myself’. Looking for a new zero line.

---