#135 Het Zwerk

In de lucht bewegen de wolkenlagen langzaam voorwaarts en werpen af en toe schaduwen over de daken van de huizen beneden op aarde. Zo zie je hoe de tijd verstrijkt, hoe de lege ruimte gevuld raakt en zich leeg maakt in een onafgebroken beweging in de richting van dit moment waar zij even stopt.

Als dit moment iets kan zeggen dan is het ‘hallo’. Met die begroeting wordt duidelijk dat ‘jij’ aan wie dit gericht is bestaat en gezien wordt. Zo kun je ondanks alles weten dat je niet uitbehandeld bent, dat je alle instructies gewillig hebt uitgevoerd, zij het zonder resultaat – als een Lam Gods dat de zonden der wereld wegneemt.

De aarde waarover we hier spreken is vrouwelijk, maar van een andere soort dan gewoonlijk gedacht wordt. Verwar dit niet met het Westerse begrip ‘inactief’. Aarde is voor haar kracht van de zon afhankelijk, maar het is niet de zon die voortbrengt en voedt, opgroeit en vergaat, uitzet en inkrimpt, stolt en vloeibaar wordt.

Het mannelijke geeft de actie richting, maar het vrouwelijke stelt de actie zelf voor. Zo worden ‘jij’ en ‘ik’ verantwoordelijk voor activiteit in tijd en ruimte, geïnspireerd door een inactieve, aandrijvende kracht van onmetelijke grootte. Het zwerk toont zich als een helleveeg aan de hemel, als een merrie, volgzaam, in beweging.

Deze tijd is er een van eenzaamheid. Je bent alleen met je gemoed – dat zich openstelt – zonder inmenging van anderen. Om werkzaam te zijn, als een wolk in deze wereld, moet jij je bij anderen aansluiten en je op hen afstemmen, teneinde de scheppende impulsen die je inspireren onbaatzuchtig tot uitvoering te brengen.

Wat gebeuren zal, is al begonnen. Vaag wordt je het begin ervan gewaar, naarmate je verder gaat zul je de vorderingen ervan opmerken. Blijf intussen jezelf. Beoefen alleen wat je volledig begrijpt. Laat het gebeuren. Blijf er af. Deze beweging is wat men de ommekeer ten goede noemt, na de rusttijd – onherroepelijk. Tot later.

The Sky

In the sky, the layers of clouds move slowly forward, occasionally casting shadows over the roofs of the houses below on Earth. In this way you see how time passes, how the empty space fills and empties itself in a continuous movement towards this moment where it stops for a while.

If this moment can say anything, it’s hello. With that greeting it becomes clear that ‘you’ to whom this is addressed exists and is seen. In this way you can know in spite of everything that you are not finished yet, that you have carried out all instructions willingly, albeit to no avail – like a Lamb of God who takes away the sins of the world.

The earth we are talking about here is female, but of a different kind than is commonly thought. Do not confuse this with the Western term ‘inactive’. Earth depends on the sun for its strength, but it is not the sun that produces and nourishes, grows and decays, expands and contracts, solidifies and liquefies.

The masculine directs the action, but the feminine represents the action itself. Thus, “you” and “I” become responsible for activity in time and space, inspired by an inactive, driving force of immeasurable magnitude. Heaven shows itself like a sweep of hell in the sky, like a mare, docile, in motion.

This time is one of loneliness. You are alone with your mind – opening up – without interference from others. To operate as a cloud in this world, you must join and tune in with others, selflessly carrying out the creative impulses that inspire you.

What will happen has already begun. Vaguely you perceive its beginnings, as you proceed you will notice its progress. In the meantime, be yourself. Only practice what you fully understand. Let it happen. Do not touch that. This movement is what is called turning for the better, after the rest period – irrevocable. See you later.