#122 Schrijven

‘Weet je waarom je verhalen schrijft?’ ‘Benieuwd naar.’ (#2) Vraag van een mede-reiziger waar ik kilometers mee deel. Eerder geprobeerd antwoord te geven op 11 september. Kan kloppen dat wat ik schreef om het onderwerp cirkelt zonder kant of wal te raken. Was vanmorgen onderwerp van gesprek.

De insteek te kunnen begrijpen wat je drijft blijft een intellectuele exercitie. Typisch een Westerse houding omdat er ‘grijpen’ in zit, wellicht ook omdat ‘het hoofd’ zijn beperkingen kent. Nee, ik ga niet zeggen dat luisteren naar je gevoel beter is, dat ligt teveel voor de hand. Dat ik op zoek ben naar ‘mijn stem’ klinkt overtuigender.

Toch is ook dat niet ‘het echte ding’. Dat ik luister naar ‘een stem’ komt dichterbij. Welke stem vraag ik me af? De stem die weet waarom ik verhalen schrijf. Die stem fluistert deze teksten, soms via een breedbandverbinding, soms via een heel dun draadje tussen twee conservenblikjes gespannen, dat zo de boodschap doorgeeft.

Waartoe ik geraak is dit moment. Over het verhaal kom ik later te spreken. Wellicht niet vandaag. Waar ik nu naar toe schrijf is een moment waarover niet te schrijven is. Toch mag dit verhaal niet ontbreken. Zij het dat het goed is deze oefening vooraf te laten gebeuren. Ik ga hier niet voor zitten, hier past één houding, er bij staan.

Ergens voor gaan staan, je committeren, is geen bewijs van kracht. Wel proeve van kwetsbaarheid. De dingen en mensen waar ik van houd bemin ik het liefst in het geheim. Wat dierbaar is behoort tot het taboe, dat wat door heelheid onaantastbaar en onaanraakbaar is. Het onuitsprekelijk eeuwige. Vaak energetisch vrouwelijk.

Ervaringen delen en onderzoeken. Liefhebben als proces. Leren organiseren, communiceren, authentiek handelen, samenwerken, leren, leiden en veranderen. Vaak confronterend, soms teleurstellend, met verlies van illusies en verwachtingen. Maar altijd leven gevend, stimulerend, vruchtbaar en groots. Dat is schrijven. Nu.

---

Writing

“Do you know why you write stories?” “Curious about.” (#2) Question from a fellow traveler I share miles with. Previously tried to answer on September 11th. It may well be true that what I wrote circles around the subject without going sideways. Was a topic of conversation this morning.

Understanding what drives you remains an intellectual exercise. Typically a Western attitude because there is ‘grabbing’ in it, perhaps also because ‘the head’ has its limitations. No, I’m not going to say that listening to your gut feeling is better, that’s too obvious. That I am looking for ‘my voice’ sounds more convincing.

Still, that’s not “the real thing” either. That I listen to ‘a voice’ is getting closer. What voice do I wonder? The voice that knows why I write stories. That voice whispers these texts, sometimes via a broadband connection, sometimes via a very thin wire stretched between two tin cans, which thus transmits the message.

What I’m getting to is this moment. I will talk about the story later. Maybe not today. What I am writing towards now is a moment that cannot be written about. However, this story should not be missed. Be it that it is good to precede this with some practice. I’m not going to sit down for this, one attitude fits here, stand with it.

Standing up for something, committing, is not proof of strength. A taste of vulnerability. The things and people I love I prefer to love in secret. That which is dear belongs to the taboo, which by wholeness is impregnable and untouchable. The unspeakably eternal. Often energetically feminine.

Share and explore experiences. Loving as a process. Learning to organise, communicate, act authentically, collaborate, learn, lead and change. Often confrontational, sometimes disappointing, with loss of illusions and expectations. But always life-giving, stimulating, fruitful and grand. That’s writing. Now.

---