#120 Genoeg

‘Meneer Koch, u rijdt geen auto, u kunt niet remmen.’ Een uitroep van mijn leraar boekbinden tijdens mijn opleiding boekontwerp in Duitsland. Het was de bedoeling dat ik met mijn mes, waar ik papier mee sneed, precies op een afgesproken plek stilhield. Dat lukte me niet altijd. Dit had een diepere laag.

Bijna alles in het leven wordt duidelijk met enige vertraging. Dat ik moeite had met stoppen was op een gegeven moment wel duidelijk. Dan kun je hier iets aan doen. Zo heb ik van 2008 tot 2017 vijftig videofilmpjes over Roltrappen gemaakt. Musings of that Escalator Vlognik. Mooi, maar er komt een moment dat je stopt. Voor altijd.

Dat laatste is relatief. Als intentie prima. De werkelijkheid gaat soms anders. Toen ik aan het einde van ‘Boheemse Draken in een Leven aan Zee’ mijn zoektocht naar de wortels van de familie van mijn vader ten einde verklaarde meende ik dit echt. Dat er dan enige tijd later een reactie van verre familie komt ligt buiten mijn besluit.

De diepere laag van stoppen heet ‘genoeg’. Soms regelt het leven zelf het moment waarop iets voldoende is, daar heb je dan geen invloed op. Soms bepaal je zelf wanneer het welletjes is. Dat is lastiger want dan heb je soms te maken met een saboteur: jijzelf. Als je het naar je zin hebt is zomaar stoppen gewoon lastig.

Dit is niet alleen met situaties die bevredigend zijn. Juist als je een omstandigheid nog even aankijkt, tenslotte wil je bij belangrijke beslissingen niet over een nacht ijs gaan, is een punt zetten moeilijk. Eigenlijk bij alle toestanden waarbij er sprake is van een radicale breuk met het verleden. Of het nu gaat over werk of relaties.

Weten dat het punt van ‘genoeg’ bereikt is, is een kwestie van zelfzorg. ‘Remmen’ of ‘grenzen stellen’ is een vaardigheid die vaak ontbreekt. We worden afgericht om meegaand te zijn. Soms kan dat terecht zijn. Meestal is ‘over je grenzen laten gaan’ een gebrek aan zelfrespect. Is dat duidelijk dan ligt het simpel: ‘genoeg is genoeg.’

---

Enough

“Mr. Koch, you don’t drive a car, you can’t brake.” An exclamation from my bookbinding teacher while I was studying book design in Germany. I was supposed to stop exactly at an agreed spot with my knife, which I was cutting paper with. That didn’t always work for me. This had a deeper layer.

Almost everything in life becomes clear with some delay. It was clear at some point that I was having trouble stopping. Then you can do something about this. For example, from 2008 to 2017 I made fifty video films about Escalators. Musings of that Escalator Vlognik. Great, but there comes a time when you stop. Forever.

The latter is relative. Good intention. Reality is sometimes different. When I ended my search for the roots of my father’s family at the end of ‘Bohemian Dragons in a Life by the Sea’, I really meant this. It is beyond my decision that some time later there came a reaction from distant relatives.

The deeper layer of stopping is called ‘enough’. Sometimes life itself regulates the moment when something is sufficient, you have no influence on that. Sometimes you decide for yourself when it’s enough. That is more difficult because then you sometimes have to deal with a saboteur: yourself. When you’re having a good time, it’s hard to stop just like that.

This is not the only thing with situations that are satisfying. Especially when you look at a circumstance for a moment, after all you do not want to take important decisions overnight, it is difficult to put an end to something. In fact, in all situations where there is a radical break with the past. Whether it’s work or relationships.

Knowing that the “enough” point has been reached is a matter of self-care. “Bringing the brakes” or “setting boundaries” is a skill that is often lacking. We are trained to be compliant. Sometimes that can be right. Most of the time, “going beyond your limits” is a lack of self-esteem. If that is clear, then it is simple: ‘enough is enough.’

---

Advertisement