#117 Bijkomdag

De vrije zondag zit ons als natie niet meer in het systeem. Een dagje zalig vrij zijn was vijftig jaar geleden nog een privilege. De winkels waren dicht. Als je niks wist te verzinnen kon je – zelfs als kleine familie – je succesvol vervelen op de bank, na het ter kerke gaan. Met een gezellig borreluurtje als toegift.

Dat alles bestaat niet meer. Werk gaat 24/7 door. Ook persoonlijke agenda’s zijn volgepland. Drie intensieve afspraken kunnen zomaar na elkaar plaats vinden. Uit principe ben ik daar op tegen. Het idee: ‘zalig is de rust in de tent.’ Als er nog iets van zegening bestaat dan moet ik dat zelf organiseren. Een ander doet dat niet.

Het spreekt vanzelf dat anderen hun eigen agenda’s hebben. Daar heb ik niets over te zeggen. Ik kan wel zorgen voor verschuivingen. Zelfs door op het laatste moment mijn agenda om te gooien of te blokkeren. Vaak komt dat de ander best goed uit. Als prille herfstregen die valt op een juist moment. Overheerlijk toch?

Zo kun je zelfs binnen een alcoholvrij regime dronken worden. Verrukkelijk dus. Vanwege de heiligheid van een vrijwillig gekozen bijkomdag. Je kunt er zelfs vergenoegd van raken. Aan de andere kant van het land is dat precies hetzelfde, zo leert mij een App-bericht. Onbevangen kletsnat worden van wat er nu is.

Dat laatste is niet zonder betekenis. Kan ik deze bijkomdag ontvangen? Als het komt gaat het, gegarandeerd, maar gisteren is inmiddels voorbij. Dankzij deze dag. Tevreden kijk ik om mij heen. Ik zie er de humor van in. De speelruimte zit in hoe en wanneer. De vochtige bedompte warmte is voorbij. Schrijven doet beleven.

Een bijkomdag is dus een lofzang op het loslaten. De kunst van het nietsdoen. Wie durft dit nog aan te gaan? Goddelijk luieren. Aanbiddelijk de kantjes er vanaf lopen. Appetijtelijk voor je uit staren in de blauwe lucht. Smakelijk niksen. ‘Zijn of niet zijn.’ Als dat de vraag is… zou ik dit niet willen bederven met een antwoord. ‘Zelfs.’

---

Recovery day

Sunday off is no longer in our system as a nation. A blissful day off was still a privilege fifty years ago. The shops were closed. If you couldn’t come up with anything, you could – even as a small family – successfully get bored on the couch after going to church. With a cozy drink hour as an encore.

All that no longer exists. Work continues 24/7. Personal agendas are also fully booked. Three intensive appointments can take place one after the other. I am against that on principle. The idea: blissful is the peace in da house. If anything of blessing still exists, I must organize it myself. Another doesn’t.

It goes without saying that others have their own agendas. I have nothing to say about that. I can make shifts. Even by changing or blocking my agenda at the last minute. Often that actually suits the other person quite well. Like early autumn rain that falls at the right time. Delicious yet?

This way you can get drunk even within an alcohol-free regime. Wonderful still. Because of the bliss of a voluntarily chosen extra day. You may even become satisfied with it. It is exactly the same on the other side of the country, an App message tells me. Uninhibited getting soaked from what is now.

The latter is not without significance. Can I receive this extra day? When it comes, it’s guaranteed, but yesterday has passed. Thanks to this day. I look around me with satisfaction. I see the humor in it. The leeway is in how and when. The damp stuffy heat is gone. Writing is experiencing.

An additional day is therefore a hymn to letting go. The art of doing nothing. Who dares to take on this? Divine lazing. Adorable walking off the edges. Delicious staring into the blue sky. Tasty nap. ‘To be or not to be.’ If that’s the question… I wouldn’t want to spoil it with an answer. ‘Even.’

---

Advertisement