#116 Goede vraag

‘Weet je waarom je verhalen schrijft?’ ‘Benieuwd naar.’ Vraag van een mede-reiziger waar ik kilometers mee deel. Ontvang de vraag via WhatsApp. Kort lijntje zonder de nuance van de stem in een telefoongesprek. Een waarom-vraag is een goede vraag, maar kan al snel een sleepnet zijn. Teveel opties.

Ik herinner me de waarom-vraag uit mijn jeugd. ‘Waarom zijn de bananen krom?’ Ik stelde zo’n vraag ook aan een docent op de kunstacademie: ‘Waarom zijn pakjes mentholsigaretten altijd groen?’ Wel of geen antwoord krijgen op zulke vragen doet er niet toe. Je begeeft je op filosofisch gebied. Daar gaat het vooral om de vragen.

Sommige vragen zijn onmogelijk te beantwoorden. ‘Daar is geen antwoord op te geven’ is dan de enig juiste respons. Meestal zijn dat geen waarom-vragen. Een interviewer stelt de waarom-vraag en krijgt daardoor uitgebreid antwoord. Hij of zij kan zelfs kiezen of bepalen wat relevant is, handige vraag dus. Maar niet altijd.

In dit geval vraag ik me af of ik wel antwoord kan geven op deze vraag: ‘weet je waarom je verhalen schrijft?’ Ben ik onzeker over de intentie? Nee, ik ga er vanuit dat ze oprecht is. Wellicht vind ik het lastig er verbinding mee te maken. Diverse mensen hebben in de loop van de tijd hun eigen invulling gegeven aan deze vraag.

Een eigen invulling hoeft niet onterecht of onjuist te zijn. Ze kan zelfs hout snijden, zeker als die ander meer van je kent dan de oppervlakte. Veel van mijn geliefden vinden het niet vreemd dat ik schrijf. ‘Nooit anders gekend.’ Of ‘als je niet meer weet wat je met het leven aan moet, kun je altijd nog gaan schrijven, past bij je.’

Sinds ik vroeg in de ochtend ben gaan wandelen en een cursus zingeving en levensvragen heb gevolgd ben ik weer gaan schrijven, bloggen welteverstaan. Jaren gedaan, lang stilgelegen, sinds enige tijd opgestart als activiteit. Dat laatste woord geeft een aanwijzing, dit is beoefening. Een vaardigheid. Onderhoud.

Waarschijnlijk zijn er zoveel antwoorden te vinden op deze vraag dat met zekerheid te zeggen is dat al deze antwoorden verouderd zijn. ‘Weet je waarom je verhalen schrijft?’ is een actuele vraag. Die nu wordt gesteld en nog meer vragen oproept als je dat vergeet. Verbinding verbeteren dus. Dan wordt het beantwoorden hervat.

Ieder antwoord is een verhaal. Ik ben net als anderen een talig wezen. In die zin leef ik in ‘mijn verhalen’. Niet als identiteit, maar als menselijke conditie. Dat ik deze verhalen opschrijf is niet alleen een kwestie van discipline – van yoga of kung fu – ‘de reis naar het einde van de nacht.’ Geboren zijn is ongemak. Ik zoek ‘mijn stem’.

---

Good question

“Do you know why you write stories?” “Curious about.” Question from a fellow traveler I share miles with. Receive the question via WhatsApp. Short line without the nuance of the voice in a telephone conversation. A why question is a good question, but it can quickly become a dragnet. Too many options.

I remember the why question from my childhood. ‘Why are the bananas bent?’ I also asked a similar question to my art teacher: ‘Why are packs of menthol cigarettes always green?’ It doesn’t matter whether or not you get an answer to such questions. You are in the field of philosophy. That’s what questions are about.

Some questions are impossible to answer. “There is no answer to that” is the only correct response. Usually these are not why questions. An interviewer asks the why question and gets a detailed answer. He or she can even choose or determine what is relevant, so a handy question. But not always.

In this case I wonder if I can answer this question: ‘do you know why you write stories?’ Am I unsure about the intention? No, I assume it is sincere. I may find it difficult to connect to it. Over the years, various people have given their own interpretation to this question.

Your own interpretation does not have to be unjust or incorrect. She can even hit the nail on the head, especially if the other person knows more about you than the surface. Many of my loved ones do not find it strange that I write. ‘Never known otherwise.’ Or ‘if you don’t know what to do with life anymore, you can always write, that suits you.’

Since I went for a walk early in the morning and followed a course on meaning and life questions, I started writing again, blogging that is. Done for years, has been idle for a long time, since some time started up again as an activity. That last word gives a clue, this is practice. A skill. Maintenance.

There are probably so many answers to this question that it can be said with certainty that all these answers are outdated. “Do you know why you write stories?” is a current question. Which is now being asked and raises even more questions if you forget. So improve connectivity. Then answering resumes.

Every answer is a story. Like others, I am a linguistic being. In that sense I live in ‘my stories’. Not as an identity, but as a human condition. My writing these stories is not just a matter of discipline – of yoga or kung fu – “the journey to the end of the night.” Being born is an inconvenience. I’m looking for ‘my voice’.

---

Advertisement