De ruimte waarin alle bijzaken zijn weggepoetst. / The space in which all side issues have been brushed away.

INTERVIEW: HUUB KOCH | ENGLISH TRANSLATION BELOW.

Al 40 jaar is Parijs de inspiratiebron in het werk van beeldend kunstenaar Erik Pape (1942). Sinds 1980 geeft hij de stad een eigen vorm en betekenis in reeksen als: Canal St. Martin, Bassin Rond (de Tuilerieën), Paris en 8 Jours en Place de la Bataille de Stalingrad.

In een serie schilderijen vanaf 2017 – Dingen die mij opvielen… – blijft de stad zelf op de achtergrond. Pape schept ruimte voor alledaagse objecten en refereert daarmee aan zijn werk uit de 70er jaren, etsen en potloodtekeningen.

De cirkel is rond.

Dingen die mij opvielen…

Waarom vallen ze mij op? Ze vallen mij in eerste instantie eigenlijk niet op. Maar door er lang mee geconfronteerd te worden beginnen ze door te dringen. In een soort van herinnering. Als ik een tijd terug ben op het atelier dan komen deze beelden sterk naar voren. Het zijn eigenlijk hele alledaagse dingen. Waar je normaal gesproken aan voorbij loopt. Die wil ik er uit lichten – eigenlijk letterlijk – daarom is er ook nauwelijks achtergrond aanwezig. Zodat het object geïsoleerd wordt in een onbestemde ruimte, waardoor het meer nadruk krijgt.

Het zijn dingen.

Zoals de rekening die ik krijg. Of als ik naar buiten ga en in de etalages kijk, in een flits iets zie. Als het mogelijk is dan maak ik daar een kleine video van, zodat ik die kan meenemen. Om thuis goed te bekijken uit welk standpunt ik het eventueel zou willen schilderen. Uiteindelijk ontstaat het door het jarenlange lopen door de wijken en het onbewust opslaan in je hoofd van deze dingen. Dus als ik anderhalf uur in een Brasserie zit en ik zie daar een ventilator hangen dan zal me dat de eerste keer niet opvallen. Maar na een aantal jaren zal me opvallen dat dit ding daar al die tijd al hangt. De vorm spreekt me aan. In zo’n Brasserie kijk je naar je bord en niet naar boven. Vandaar dat het ook opvalt. Hij moet uit de jaren ’70 stammen. Het is zowel een lamp als een ventilator. De lamp zit onder de propellers. Doelloos. Want hij is nooit aan. In ieder geval niet als ik er ben.

Geschilde citroen.

Ik gebruik ook wel eens dingen van een ander, zoals dat schilderij met een geschilde citroen. Dat is een onderdeel van een stilleven uit de Gouden Eeuw. Onder andere van Willem Claesz Heda. Daar zie je vaak een geschilde citroen op de voorgrond liggen en dat heeft me altijd gefascineerd. Ik heb deze er uit gelicht op een roze achtergrond. En daarmee de pompeusheid van de Gouden Eeuw weggelaten. Dat zijn ook dingen die me interesseren. Niet alleen dingen die ik tijdens mijn wandelingen in Parijs heb waargenomen, maar ook dingen die me al jaren intrigeren, zoals dat schilletje.

In de zeventiger jaren waren objecten in mijn werk meer onderdeel van een setting. In principe gaat het om dezelfde dingen. Een plastic bloem, een stenen beeldje. Niet platvloers, maar gewone dagelijkse dingen. In die zin is de cirkel nu rond.

Ik ben in 1977 weer gaan schilderen.

In eerste instantie ben ik abstracte schilderijen gaan maken – in geel, blauw en roze – die geënt waren op Frankrijk en Parijs. Daar zijn vrij grote schilderijen uit voortgekomen met landschappen. Ik had in die tijd twee keer een reisbeurs gekregen van C.R.M. om naar Parijs te gaan. De eerste reisbeurs kreeg ik in 1980. Ik verbleef toen in een hotel en ben te voet alle windstreken gaan aflopen. Om in ieder geval de stad onder de knie te krijgen, te leren kennen. Het eerste werk wat ik maakte waren ronde vijvers in de Tuilerieën en in de Jardin de Luxembourg. Daar heb ik veel naar fonteinen gekeken.

Vervolgens ben ik meer door de stad gaan lopen en bij het Canal St. Martin uitgekomen. Als je dat afvaart kom je, bij wijze van spreken, in Rotterdam terecht. Ik begon met het maken van schetsboeken. Perspectivische schetsen. Horizonnen, vluchtlijnen, krommingen en schitteringen, reflecties in het water. Heel minimalistisch eigenlijk. Heel grafisch ook, het perspectief dat je ziet als je opkijkt en dat voortdurend verandert. Van dat werk is een tentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag geweest.

Uiteindelijk ben ik beland bij het Canal St. Martin.

Daar heb ik een aantal jaren lang schilderijen van gemaakt. Daarna ben ik door gaan lopen en kwam ik terecht op Place Stalingrad, met een bovengrondse metro. Daar heb ik vanaf 1992 tot nu doorgebracht.

Vanuit die wandelingen wordt mijn werk steeds eenvoudiger. Op een gegeven moment dacht ik: wat is nu eigenlijk het belangrijkste? De herinnering die thuis opkomt of de schetsen die ik daar maak? De herinneringen – omdat die zo lang zijn blijven hangen – die zijn belangrijk. Daarom ben ik dit werk, Dingen die mij opvielen… als serie gaan maken.

Andere werken uit die tijd, 1980–1990, hangen o.a. in Boijmans in Rotterdam, het Stedelijk in Schiedam, het Haags Gemeentemuseum, het Prinsenhof in Delft, Dordrechts Museum, Van Abbe in Eindhoven en een aantal schetsboeken in het Teylers Museum in Haarlem. Of maken deel uit van privé collecties in Nederland, Duitsland, Frankrijk en Portugal.

Dus – van mijn hele wandeling door Parijs – lijkt het alsof er uiteindelijk alleen een ventilator is overgebleven, met de reeks, Dingen die mij opvielen… als sluitstuk. In die zin is er geen verschil tussen het werk uit de jaren ’70, ’80, ’90 of daarna. Het principe blijft hetzelfde. Het gaat in alle gevallen in mijn werk om hele banale objecten die verwondering kunnen oproepen.

Bestel het boekje ‘Dingen die mij opvielen… ERIK PAPE.

Place Stalingrad | Weblog Erik Pape

ENGLISH TRANSLATION

Erik Pape and unprecedented Paris.

The space in which all side issues have been brushed away.

INTERVIEW: HUUB KOCH | DUTCH TRANSLATION ABOVE.

Paris has been the source of inspiration in the work of visual artist Erik Pape (1942) for 40 years. Since 1980 he has given the city its shape and meaning in series such as Canal St. Martin, Bassin Rond (the Tuileries), Paris and 8 Jours and, Place de la Bataille de Stalingrad.

In a series of paintings from 2017 – Things I noticed … – the city itself remains in the background. Pape creates space for everyday objects, referring to his work from the 1970s, etchings and, pencil drawings. The circle is round.

Things I noticed …

Why do I notice them? I don’t notice them at first. But by being confronted with it for a long time, they begin to penetrate. In a kind of memory. When I return to the studio for a while, these images come out strongly. They are very everyday things. What you normally pass by. I want to highlight them – literally – that is why there is hardly any background. So that the object is isolated in an undefined space, which gives it more emphasis.

They are things.

Like the bill I get. Or if I go outside and look in the shop windows, see something in a flash. If possible I will make a small video of it so that I can take it with me. To take a good look at my home from which point of view I might want to paint it. Ultimately, it arises from years of walking through the neighborhoods and unconsciously storing these things in your head. So if I sit in a Brasserie for an hour and a half and I see a fan hanging there, I will not notice that the first time. But after a few years, I will notice that this thing has been hanging there all along. The form appeals to me. In such a Brasserie you look at your plate and not upstairs. Hence it also stands out. It must be from the 1970s. It is both a lamp and a fan. The lamp is under the propellers. Purposeless. Because it’s never on. At least not when I’m there.

I also sometimes use things from someone else, such as that painting with a peeled lemon. That is part of a still life from the Golden Age. Among others by Willem Claesz Heda. There you often see a peeled lemon in the foreground and that has always fascinated me. I lifted it out on a pink background. And thus omitted the pompousness of the Golden Age. Those are also things that interest me. Not only things that I have observed during my walks in Paris, but also things that have intrigued me for years, such as that shell.

In the seventies, objects in my work were more part of a setting. Basically, it is about the same things. A plastic flower, a stone statue. Not ordinary, but ordinary everyday things. In that sense, the circle is now complete.

I started painting again in 1977.

At first, I started to make abstract paintings – in yellow, blue, and pink – that was based on France and Paris. This resulted in fairly large paintings with landscapes. I had received a travel grant twice from C.R.M. to go to Paris. I received the first travel grant in 1980. I was staying in a hotel at the time and started going all the way on foot. In any case, to get to know the city, to get to know it. The first works I made are round ponds in the Tuileries and the Jardin de Luxembourg. I looked a lot at fountains there.

Then I started walking through the city and ended up at the Canal St. Martin. If you sail that way, you end up in Rotterdam, so to speak. I started making sketchbooks. Perspective sketches. Horizons, flight lines, curves and glare, reflections in the water. Very minimalist actually. Very graphical too, the perspective you see when you look up and that is constantly changing. An exhibition of that work has been exhibited in the Gemeentemuseum Den Haag.

Finally, I ended up at the Canal St. Martin.

I made paintings of that for several years. Then I continued walking and ended up at Place Stalingrad, with an above-ground metro. I spent there from 1992 until now.

From those walks, my work is getting easier. At one point I thought: what is the most important thing? The memory that comes up at home or the sketches I make there? The memories – because they have lingered for so long – are important. That’s why I started making this work, Things I noticed … as a series.

Other works from that time, 1980–1990, can be found in Boijmans in Rotterdam, the Stedelijk in Schiedam, the Haags Gemeentemuseum, the Prinsenhof in Delft, Dordrechts Museum, Van Abbe in Eindhoven and several sketchbooks in the Teylers Museum in Haarlem. Or are part of private collections in the Netherlands, Germany, France, and Portugal.

So – from my entire walkthrough in Paris – it seems like only a fan was left in the end, with the series, Things that caught my eye … as the final piece. In that sense, there is no difference between work from the 1970s, 1980s, 1990s, or later. The principle remains the same. In all cases, my work involves very banal objects that can evoke wonder.

INTERVIEW first published in ‘Dingen die mij opvielen… ERIK PAPE’.